شعر ولادت امام حسين (ع)

دوباره مطلع شعرم شده امام حسین
شروع شد غزلم باز هم بنام حسین

غلام خانه ارباب ما ابالفضل است
منم غلام ابالفضل منم غلام حسین

از من گرفته طاقت و صبر و قرار, لب
شهر مدینه منتظر انفجار , لب

پا بر زمین گذاشت , نبی سجده اش گرفت
یعنی که زعفران دهن است و انار لب

دل را نبوده در ره عشقت ملال کم
از بس به ذات توست مسیر وصال کم

هر قدر هم که مادح و شاعر شود زیاد
نشنیده باز گوش تو الفاظ لال کم

شوری میان این دل دیوانه پا گرفت
بیچاره ای به لطف تو نان و نوا گرفتد
من عاقبت بخیر شدم , عاقبت بخیر
در گاهواره بودم و چشمت مرا گرفت

می نویسم عشق و بی تردید می خوانم جنون
هرکسی دیوانه تر السابقون السابقون

می نویسم عشق و بی تردید می خوانم حسین
عاقلان دانند لکن اکثرا لایعقلون

هُرمت گرفت و شعله ی هیزم شروع شد
دریا تو را که دید تلاطم شروع شد
تاب و تبت رسید به مردم شروع شد
باران گرفت و عطر ترنم شروع شد

بی خبر از تمامِ رویاها
بی خبر از شروعِ فرداها
به کسی رو نزد دلِ ماها
بیخیال تمامِ دنیاها…

امشب لبم لبریز از شرب شبانه ست

چون آبشار جاری از شعر و ترانه ست

دستم ندارد اختیاری از خودش, چون

پای قلم بر جاده مدحش روانه ست

بی دلم بی بهانه می خوانم
غزلی عامیانه می خوانم

آن قدر از خودم رها شده ام
از خودم یک ترانه می خوانم

اَبرَم و بارِشِ بی پروایَم
موجم و همسفر دریایم

مثل خورشیدِ کویری خشکم
مثل مهتابِ شبِ صحرایم

چه زیباست اشک سحر داشتن
خدا را فقط در نظر داشتن
به سمت حرم بال و پر داشتن
هوای زیارت به سر داشتن
خوشا آن دلی که هوایی شود

گفتم حسین و میل پریدن شروع شد

در سینه ام,دوباره, تپیدن شروع شد

 واژه به حد وصف تو شرمنده ام که نیست

اما تو خواستی و دمیدن شروع شد