شعر ولادت اهل بيت (ع)

عریضه های مرا دست چاه ها دادند

همان دغل صفتان که قبیله ی بادند

تو در فراق خودت می نشینی و آنها

تمام مردم ده را به قم فرستادند

با این گناهانی که از ما می زند سر

دارم یقین روی تو را دیدن محال است

بر فرض گیرم چهره ات را هم ببینم

یار تو بودن بی گمان خواب و خیال است

همدرمقام و نام و جلالت تو اکبری

هماینکه درعشیره شماازهمه سری

گفتااگرکهختم رسالت نمیرسید

حتماتو اخرین نبی هستی پیمبری

بی سبب نیست اگر این همه زیبات کشید

اشبه الناس نبی بودی و طاهات کشید

تا به طرحت ابدا هیچ کسی پی نبرد

از ازل با قلمش مثل معمات کشید

جان عالم تصدق سرتان 

به فدای شما و مادرتان

تو امیری امیر قلب منی 

این منم من همیشه نوکرتان

تجلـِّــیِّ روی پیمبر رسید

پلک نزن که خود حیدر رسید

وارث شیرازه ی کوثر رسید

هم قدم ساقیِّ لشکر رسید

مسیرمان که دوباره به محفلت افتاد

دلی به دست تو دادیم تا دهی بر باد

شبیه پرچمتان که به باد می دهیش

شبیه کفتر صحنت که می پرد آزاد

ما را نوشته اند خمار نگارها

سوزانده اند بین شرار نگارها

عشاق یار میثم تمّار میشوند

خود را کشانده اند به دار نگارها

امشب قشنگترین شب لیلایی خداست

جشن تولد گل زهرایی خداست

باشدسرشت او ز تجلای نور حق

زیباترین تجسم زیبایی خداست

قمر در آسمان کامل قشنگ است 

دو چشم خسته ی سائل قشنگ است

شنیدم پهلوانی گفت الحق 

علم دست ابو فاضل قشنگ است

بهانهشدکه دوباره گدای تو بشویم

خداکندکه همیشه برای تو بشویم

تمامهستی خود را دهیم جادارد

کهزائر حرم باصفای تو بشویم

دریای عشق همدم ساحل نمی شود

بینقل یار گرمی محفل نمی شود

بی دل شدن طریقه ی عشاق کربلاست

هر آدمی که عاشق و بی دل نمی شود