شعر ولادت حضرت زهرا (س)
ﻗﺮﺁﻥ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﺁﯾﻪ ﯼ ﻣﺤﺸﺮ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ
ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﻮﺭﻩ ﯼ ﮐﻮﺛﺮ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ
ﻣﻦ ﮐﯿﺴﺘﻢ ﺯﻓﺎﻃﻤﻪ(ﺱ) ﺳﺮ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺴﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﭘﯿﻤﺒﺮ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ
ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺻف ﻋﻘﻞ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﻣﻌﺮﺍﺝ ﺭﻓﺘﻪ ﺷﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﯿﮑﻨﺪ
ﺑﺎ ﻧﻮﺭ ﺗﻮ ﺯﻣﯿﻦ ﺷﺮﻑ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ
ﭼﻞ ﺭﻭﺯ ﻣﺼﻄﻔﯽ(ﺹ) ﺛﻤﺮﯼ جاودان ﮔﺮﻓﺖ
ﭘﺎ بﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﻭ ﺧﺎﮎ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ
ﺗﺎ ﺁﻣﺪﻡ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺯﻫﺮﺍ(ﺱ) ﺯﺑﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ
ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺭﺧﺼﺘﯽ ﺑﺪﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﻤﺖ
ﻣﻬﺮﺕ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺨﻮﺍﻧﻤﺖ
ﻣﺎﺩﺭ ﺳﻼﻡ, ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻨﯿﺪ
ﻣﺎﺩﺭ ﺳﻼﻡ, ﺩﺭﺩ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺩﻭﺍﮐﻨﯿﺪ
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﯿﺪ ﺩﺭ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻭﺍ ﮐﻨﯿﺪ
ﻟﻄﻔﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﯿﺮ ﯾﺘﯿﻢ ﮔﺪﺍ ﮐﻨﯿﺪ
ﺣﺎﻻ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺗﻮ ﻭﺻﻠﻪ ﺩﺍﺭ ﻫﺴﺖ
ﻣﻦ ﺳﺎﺋﻠﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺍﻧﺎﺭ ﻫﺴﺖ
ﯾﺎ ﺁﯾﻪ ﺁﯾﻪ ﺁﯾﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ(( ﻫﻞ ﺍﺗﯽ)) ﮐﻨﯽ
ﯾﺎ ﺍﺯ ﮐﺮﻡ ﻟﺒﺎﺱ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻋﻄﺎ ﮐﻨﯽ
ﭼﺎﺩﺭ ﺍﻣﺎﻧﺘﯽ ﺑﺪﻫﯽ ﺗﺎ ﭼﻬﺎ ﮐﻨﯽ
ﯾﮏ ﻗﻮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﺪﺍ ﺁﺷﻨﺎ ﮐﻨﯽ
ﺩﻧﯿﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﺯﺷﺖ ﺷﺪ
ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺸﺖ ﺷﺪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻇﻠﻤﺖ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺎﻭﺭﺍﯼ ﻧﻮﺭ
ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﻧﻮﺭ
ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺍﺕ ﺍﮔﺮ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﻧﻮﺭ
ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﮐﺎﺕ ﺩﻋﺎﯼ ﻧﻮﺭ
ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻮﺭ ﭼﻪ ﺑﺪﺭﯼ ,ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻮﺳﺖ؟!
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﻮﺳﺖ
ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻄﺮ ﺳﯿﺐ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺑﺲ ﺟﻤﯿﻞ ﺑﻮﺩ
ﯾﺎﺩﺁﻭﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﺪﺍﯼ ﺟﻠﯿﻞ ﺑﻮﺩ
ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﻭﺿﻮﯼ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺳﻠﺴﺒﯿﻞ ﺑﻮﺩ
ﺟﺎﺭﻭﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺑﻮﺩ
ﺩﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺷﺮﻡ ﺁﺏ ﺷﺪ
ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﮔﺸﺖ ﻣﻬﺮﯾﯿﻪ ﯼ ﺗﻮ ﮔﻼﺏ ﺷﺪ
ﺁﻧﮑﻪ ﺗﻮﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ((ﻟﻮﻻﮎ)) ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ
ﺩﺭﮎ ﺗﻮﺭﺍ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﺩﺭﺍﮎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ
ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﭼﻪ چیز جﺰ ﺍﻓﻼﮎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ
ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺁﺏ ﺭﺍ ﭘﺪﺭ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ…
ﻧﺎﻡ ﭘﺪﺭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ
ﺧﯿﺮ ﺍﻟﻌﻤﻞ ﻣﺤﺒﺖ ﺯﻫﺮﺍ(ﺱ) ﻭ ﺣﯿﺪﺭ(ﻉ) ﺍﺳﺖ
دیگر توان از تو سرودن قلم نداشت
این روز مادری دل من غیر غم نداشت
رفتم مدینه آنچه که می خواستم نداشت
گفتم زیارتش کنم اما حرم نداشت
مرغ دلم که داشته یک بام و دو هوا
بی اختیار پرزده اکنون به کربلا
حالا عجیب نیست اگر بی مقدمه
پرواز می کنیم حوالی علقمه
آنجا که قد خمیده رسیده ست فاطمه(س)
اوروضه خوان و در حرم افتاده همهمه
حال و هوای صحن دلم نینوایی است
شب های جمعه فاطمه(س) هم کربلایی است
مجید تال