شعر ولادت حضرت علی اصغر (ع)
طلوع چشم تو را آفتاب باور کرد
هوای آمدنت چشم را کبوتر کرد
ستاره هم به نوایی رسید از نورت
حضور سبز تو حال زمانه بهتر کرد
کنار خانۀ آقا فرشته باران است
چه, خنده هات زمین را فرشته پرور کرد
به چشم های تو سوگند, ای علی چهره
خدا به خلقت چشمت دوباره محشر کرد
هزار مرتبه شکر است بر لبم, هر روز
که حق شفاعت ما را به تو مقدر کرد
تو هم طراز دو دست رشید عباسی
و فاطمه به شما یک حساب دیگر کرد
خدا که خواست مرا هم کسی ببیند, پس
مرا همیشه گدای علیِ اصغر کرد
سرودن از تو توانی عظیم می خواهد
عنایت از کلماتی کریم می خواهد
تو انتخاب خدایی برای فرداها
ضمانت تو امید حسینیِ ماها
اگر چه کودکی اما بزرگ دنیایی
ندیده اند شبیه تو چشم دنیاها
چه معجزیست به چشمان فاطمی ات که
مسیح چشم تو جان می دهد به عیسی ها
من از قبیلۀ دردم, غلام زاده ی تان
تو از قبیلۀ عشقی ز نسل آقاها
چه آهوانه مرا تا جنون کشاندی و
نوشته ایم یکی از تمام لیلا ها
هنوز زمزمۀ مادرم به گوشم هست
که می سرود شما را به جای لالا ها
قسم به لحظۀ بالا نشینی ات تا عرش
مرا ببر به حریمت در اوج بالا ها
ببر به سمت جنونم به عشق محرم کن
تمام سال مرا هفتم محرًم کن
طنین خندۀ تو تا به آسمان پیچید
دل حسین به هر خندۀ تو می لرزید
بدون هیچ معطل شدن به دست پدر
دوباره اسم شما هم فقط علی گردید
نشسته اند کنارت ذخیره های زمین
شده تجمع ماه و ستاره و خورشید
فقط نشانِ بزرگیِ خانوادۀ توست
که پیر و کودکتان اینچنین کرم دارید
چه کرده درس نگاهت که اینچنین گشتند
مرید و شیفتۀ تو مراجع تقلید
درست مثل دو دست گره گشای عمو
خدا به دست تو باب الحوائجی بخشید
در آرزوی علمداری ات کنار عمو
چه خواب ها که برایت رباب خواهد دید
عزیز من پسرم پا به راه خواهی شد
تو هم برای خودت یک سپاه خواهی شد
حماسه ی تو هنوز از زبان نیفتاده
توسلِ به تو از چشممان نیفتاده
تو قصۀ شبِ مادر بزرگ های که
کرامت نفست از بیان نیفتاده
شعاع دلبری ات شاهزاده بی حد بود
که اسمت از دهن آسمان نیفتاده
عروج سرخ تو محکم نمود راه غدیر
چرا که نام علی از اذان نیفتاده
نیامده به سفر می روی مراقب باش
که چشم شور پیِ کاروان نیفتاده
خدا کند که دروغ است اینکه می گویند :
چه بارها که سرت از سنان نیفتاده
دوباره شاعر دلخسته می نویسد این
دو مصرعی که هنوز از دهان نیفتاده:
چه قدر زیر گلویت سفید و جذاب است
به قب قبت اثر بوسه های ارباب است
حسن کردی