مادرِ کـرب و بلا

شالِ مشکـیِ غمِ تو به گدا قیمت داد
اشکِ روضه به غلامانِ تو حیثیت داد

مادرِ کـرب و بلا… مادرِ گریه… وَالله
فاطمـیه به حرم حُرمت و حُـرِّیت داد

مادری هایِ تو از مادرِ من بیشتر است
مادرم شیر اگـر داد به این نیت داد…

نیتش بود که من نوکـرِ حیـدر باشم
فاطمـیه به غـلامِ تو عـُبودیت داد

به حسینیه اگر آمده ام می دانم
ذکرِ مادر به دلِ ساده صمیمیت داد

ذکرِ یا فاطِرُ یا فاطمه یِ فاطمیه
هویت داد به این نوکر و شخصیت داد

روزِ رَجعت که بیاید همگان می بینند
روضه یِ فاطمه بر ندبه صلاحیت داد

تو زمین گیر شدی شیرِ خدا خورد زمین
پوسخندی به علی نامه یِ تسلیت داد

اول و آخرِ این روضه دمِ العـجـلم
سمت و سو داد به این گریه و کیفیت داد

حسین ایمانی