نذرِ حسن

در بند زلف او دل باد و نسیم هاست
تازه ترین شراب سبوی کریم هاست
او که طلایه دار خیام یتیم هاست
نذرِ”حسن” برای “حسین” از قدیم هاست

او حاضرست جان خودش را فدا کند
نذرِ قدیمیِ پدرش را ادا کند

مانند صاعقه شب پُرکینه را شکافت
برق نگاه او دل آئینه را شکافت
اسرارهای در دل گنجینه را شکافت
فریاد های او قفس سینه را شکافت

اینگونه سوی لشگر کفار نعره زد:
وَللهُ لا اُفارقُ عَمّی اِلی الاَبد

آتش به آه شعله ورش غبطه می خورد
دریا به چشم های ترش غبطه می خورد
جبریل هم به بال و پرش غبطه می خورد
حتی پدر به این پسرش غبطه می خورد

روی زه کمانِ”حسن”،تیر آخر است
این شیرزاده که نوه ی شیر خیبر است

سقّا شده است تا علمش را بیاورد
شمشیر کوچک دودمش را بیاورد
تابیده تا سپیده دمش را بیاورد
امّیدواری حرمش را بیاورد

امّیدواری حرم از حال رفته است
خورشید آسمان تهِ گودال رفته است

او ناله ی عموی خودش را شنید و رفت
از دست عمه دست خودش را کشید و رفت
مثل کبوتر از دل خیمه پرید و رفت
پای برهنه سمت عمویش دوید و رفت

کوچیکترین ستاره ای از نسل آلِ ماه
سوسو زده است در دِل گودال قتلگاه

با سر رسیده تا که فدای سرش شود
گودال آمده سپر حنجرش شود
با جسم کوچکش زره پیکرش شود
تا مرهمی به زخم دل مادرش شود

درپیش فاطمه به سرش سنگ می زدند
کفتارها به صورت او چنگ می زدند

آمد ولی چه آمدنی..،دیر کرده بود
آهوی بی رمق همه را شیر کرده بود
این صحنه طفل را بخدا پیر کرده بود
سر نیزه ای میان دهن گیر کرده بود

با هرچه می شده به پرش ضربه می زدند
با سنگ و با عصا به سرش ضربه می زدند

مبهوت مانده با بدن او چه می کند
با این عموی بی کفن او چه می کند
با پاره های پیرهن او چه می کند
آن که نشسته روی تن او..،چه می کند

این تیغ ها به درد ذبیحی نمی خورد
آن خنجری که تیز نگردد نمی بُرد

ناگاه حرمله به سوی معرکه دوید
تیری سه شعبه از وسط تیردان کشید
یک لحظه ناگهان نفس کهکشان بردید
سینه به سینه،راز دو همدم به هم رسید

محراب های عرش،در این لحظه سوختند
تا مُهر را به سینه سجّاده دوختند

دستی به ضرب تیغه ی دشمن جدا شده
قاب تنی پر از اثر ردِّ پا شده
بر روی جسم زخمیِ ارباب جا شده
روی “حسینیه” “حسنیّه” بنا شده

مانده حسین بی کس و بی یار و بی پناه
دارد صدای شمر می آید ز قتلگاه…

 بردیا محمدی