عروسِ خانه ی حیدر

عروسِ خانه ی حیدر شد

دوباره فاطمه ای دیگر

بزرگوارو مؤدّب بود

شجاع زاده زنِ حیدر

 

بهخانه  آمد و آهسته

نشستبینِ در و دیوار

ز چشم,خونِ روان میریخت

بهیادِ زخمِ دلِ مادر

.

.

.

اگرچهفاطمه ام؛ امّا

کنیزِمادرتان هستم

زهیمقام! که خواهم شد

کنیزِدخترِ پیغمبر

 

حسینجان! به فدایت باد

یکییکیِّ پسرهایم

اگرچهجانِ کمی دارند,

ببخش!-این سر و این خنجر!-

 

تمامِشهر,به قربانت!

دو دستو چشم که چیزی نیست!

خداکند که اباالفضلم,

فدائیِتو شود  آخر

.

.

.

بسوزماز غمِ تو ای کاش

بقیع,پخش شود خاکم

ببویمآن گلِ مخفی را

منمصدا بزنم: “مادر”

عارفه دهقانی