ضربه ی سیلی

آب را گِل نکُنيد
شايد از دور علمدارِ حسين
مشکِ طفلان بر دوش
زخم و خون بر اندام
مي رِسَد تا که از اين آب روان
پُر کُنَد مشکِ تهي
بِبَرَد جرعه يِ آبي برساند به حرم
تا علي اصغرِ بي شيرِ رباب
نَفَسَش تازه شَوَد
و بخوابد آرام
آب را گِل نکُنيد
که عزيزانِ حسين
همگي خيره به راهند که ساقي آيد
و به انگشتِ کَرَم
گره کورِ عطش بگشايد
آب را گِل نکُنيد
که در اين نزديکي
عابدي تشنه لب و بيمارست
در تب و گريه اسير
عمه اش اين دو ، سه شب
تاسحر بيدارست
آب را گِل نکُنيد
که بُوَد مهريه ي مادرشان
نه همين آب
که هر جايِ دگر رودي و نهري جاريست
مهر زهراي بتولست.
از اينست که من مي گويم:
آب را گل نکنيد
آب را گل نکنيد