در کوچه های هاشمی
اینجا چقدر شعله وزیده ست پشت در
باغ این قَدَر کبود که دیده ست پشت در
در کوچه های هاشمی آتش شروع شد
یا هق هقی بریده بریده ست پشت در؟!
برمصحفی کبود هیاهوی شعله هاست
یا جبرییل جامه دریده ست پشت در
بر مسجدالنبی ست هجوم کلاغ ها
ماه تمام رنگ پریده ست پشت در
زنبیلی از ستاره و خرما به خاک ریخت
از نخل مهربان که خمیده ست پشت در
تاریک شد مدینه, اذان بلال کو؟
تاریک شد که نعش سپیده ست پشت در
با دست بسته, غیرت حیدر چه می کند؟
در رقص شعله فاتح خیبر چه می کند؟
با های و هوی و هلهله هیزم می آورند
سهم مدینه قحطی گندم می آورند
گم کرده بین بادیه ماه غدیر را
شب باورند و رو به توهّم می آورند
برروضة النبی صفی از شعله بسته اند
هی ذوالفقار را به تلاطم می آورند!
“دارالشفای هر دو جهان” شعله ور شده
آتش برای دفعه ی چندم می آورند
خون هزار آیه که شرب الیهود شد
با سنگ, رو به آینه ی خُم می آورند
یا للعجب دو دست علی بسته, کف زنان
با خود میان حیرت مردم می آورند
شب, برگی از صحیفه ی اسرار فاطمه ست
سجاده های نافله سرشار فاطمه ست
شمشیر ها کشیده لگدها به در زدند
یعنی به باغ سوره ی طاها تبر زدند
در بود و میخ و خشم کبوتر ستیزها
در شعله, قمریان حرم بال و پر زدند
خونخواه کشتگان تو بودند یا علی!
بر تو هزار مرتبه زخم جگر زدند
یا فضه! یک ستاره ی کوچک شهید شد
با تازیانه تا به گلویش شرر زدند
خورشید دست بسته به ناگاه در خسوف
سیلی به ماه تا که از آن بیشتر زدند
بر محکمات سوره ی والشمس کافرند
بس طعنه ها که به دل شق القمر زدند
زخم بتول با جگر مرتضی چه کرد
روح القدس به غربت خیرالنساء چه کرد
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت شکوه قیام توست
در هر بهار زخم فدک تازه می شود
در هر گل محمّدی آهنگ نام توست
چشمی که در جزیره ی مجنون به خون نشست
دیگر شهید گمشده ی صبح و شام توست
اروند و هفت بند غزل نامه ی کبود
از سیدی شهید که خونجوش جام توست
وقت نماز شب که دل آهسته بشکند
سوگند می خورم که به طوف مقام توست
بین دعای ندبه ی چشمم ظهور کیست؟
دستی و تیغ شعله ور انتقام توست
ترکیب بند سوخت, دل من دو نیم شد
در سینه ام مدینه ای امشب یتیم شد
محمد حسین انصاری نژاد