حضرت سقا

چشــم هایش جلوه ی روزِ قیامت داشته است
تا خدا هم رفته از بس قدّ و قامت داشته است

آمـده یــک روز بــعـد از روزِ مـــیلادِ حســیـن
ماه بر خورشیدِ خود خیلی ارادت داشته است

این قیاسِ چهره اش با ماه ، بی انصافی است
ماه هم بر چهره ی ماهش حِسادت داشته است

ابروانش ابرِ رحمت ، چشــــم هایش آسمــان
گونه هایی سُرخ از جنسِ نجابت داشته است

” حاتمِ طایی ” گــدایِ خانه زادش بوده است
معدنِ جود و سخا از بس سِخاوت داشته است

خوش به حالِ ” مالکِ اشتـر ” ســعادتمند شد
چون که با عبّاس فرزندش رفاقت داشته است

ســاقی و ســرلشکــر و ســردار و ســالارِ ســپـاه
این پسر خیلی به‌ یاسین هم شباهت داشته است

می تـــوان فهمیــد از جنگــاوری هایــش که او
گـــاه گاهــی با خودِ حیدر رقابــت داشته است

پهلوانــان و مشــــاهیرِ ‌شـــجاعت گــفتــه اند :
در شجاعت حضرتِ عبّاس شُهــرت داشته است

صــورِ اســرافیــل دارد نعـــره هایش در نَبَــرد
آن قَدَر که در رجـــزهایــش ابُهّــت داشته است

می توان از جایــــگاهِ خیمـه اش فهمیــد که
رویِ نامـوسِ حَرَم بدجور غیـرت داشته است

تشنه ی جـــنگ است امّا کودکــان تشنـه ترند
هرکسی یک جور از عبّاس حاجت داشته است

در میـــانِ التــمـــاسِ مَــشـــک هــا و اشـــک هــا
کودکِ شش ماهه کمتر صبر و طاقت داشته است

رفــت تــا دریــا کُــند دشـــتِ پُر از تشــــویش را
دشت هم از دشتِ لب هایش شکایت داشته است

دل به دریــــا زد ولی هرگـــز به دریـــا رو نَــزَد
ساقی از مَشکِ پُر از خالی خجالت داشته است

آه … حتّی تــــیرهــا را هم در آغوشــــش گرفت
سرزمینِ سینه اش از بس که وسعت داشته است

دســت اش افــتاده ولی از پـا نیفتــاده هــنوز
مَشک را با سینه اش تحتِ حمایت داشته است

در هیــاهــویِ هُجـــومِ تــــیرهــا و نیـــزه هــا
تیــرهایِ حـــرملـه انگـــار سبقــت داشته است

دســت ها را داد امّا دســت با دشـــمن نــداد
دشمنی که دست خطّی از خیانت داشته است

رویِ خاک افتاد امّا هیچکس ســمت اش نرفت
آنقَدَر که ماهِ در خون خفته شوکت داشته است

کــاملا پیــداســت از شــــرمِ نگــاهِ واژه هــا
شــاه بیتِ کربلا شــوقِ شهــادت داشته است

یا بنیّه … این صدایِ کیست سردارِ غریب ؟
این غریبِ آشنا با تو چه نسبت داشته است

خوش به حالِ چشم هایت در میانِ خون ندید
مادری را که نگاهش بویِ غُربــت داشته است

اشــک هایــت مــــــوج می زد آبــرویِ آب را
اشــک هایت مثلِ مروارید قیمت داشته است

دشــــت را لبریــــز کـرده غنچــه هـای پیکــرت
دسته گُل را پیشِ هم چیدن مشقّت داشته است

قُرصِ ماهت طاقتِ یلدا نشــــینی را نداشت
شاعر این افتادنِ سر هم حکایت داشته است

تـا تــمامِ شــــهر مجـــنونِ نگـــاهِ تـو شــوند
ســنگ با پیشانی ات عقدِ اخُوّت داشته است

پیشِ رویت حضرتِ خورشید قامت بسته است
پشتِ سر اینبار هفتاد و دو رکعت داشته است

زیرِ پایِ خطبه هـــایت کعبه ” بیت الله ” شد
کعبه از شأنِ قدم هایِ تو حُرمت داشته است

پنـــج تن معصــوم دســتانِ تو را بوســیده اند
دست بوسی تو هم انگـــار نوبــت داشته است

شــک ندارم حضرتِ عیسی مُریــدِ چشــمِ توست
چون که حتی ارمنی هم از تو حاجت داشته است

خــاکِ پــایِ زائــرانت ” شــاه اسماعیـــل ها “
شاه هم در این حَرَم حُکــمِ رعییّت داشته است

آبِ زمزم تشنه ی بوســیدنِ ســـردابِ توســت
آســمان هم آرزویِ خـــاکِ تُربــت داشته است

خوش به حـــالِ آن گلیــــمِ زیرِ پــایِ زائـــرت
بیشتر از چشـــم هایِ من لیاقـــت داشته است

حضـــرتِ بـــاب الحـــوائج چند سالی می شود
شاعـــرِ بی ذوق هم ذوقِ زیـــارت داشته است

ایراهیم زمانی