شهیده ی مرتضا

آب شدم بس به زمین خون ز سرم ریخت

بال پریدن نمانده بس که پرم ریخت

“خانه ی حیدر” نه شده “گلشن زهرا

با نفسم لاله ز بس دور و برم ریخت

پشت در خانه که افتادم علی گفت :

وای که بی یار شدم من , سپرم ریخت

سوخت در و , سست شد و , روی من افتاد

داد زدم فضه بیا که ثمرم ریخت

دست علی بسته بود و دست همه باز

از اثر هجمه ی شان برگ و برم ریخت

حرف ز تابوت زدم زینب من مرد

خاک یتیمی به سرش گل پسرم ریخت

رضا رسول زاده