مسموم سامرا

پسر زِ غصّه فقط ناله از جگر می زد
کنارِ حُجره به سر از غمِ پدر می زد

پسر به یادِ بدن لرزه ی پدر گریان
پدر زِ زهر روی خاک بال و پر می زد

برای غربتِ مسمومِ سامرا جا داشت
هزار چاک به پیراهنش اگر می زد

گَهی به حالِ پریشان خاک سر می ریخت
گَهی به سینه ی سوزان به روی سر می زد

شبیهِ دخترِ ویران نشین به شهرِ شام
که سر به خشت زِ دیدارِ طشت زر می زد

شبیهِ طفلِ یتیمی که بر سر و صورت
زمانِ بر سرِ نی دیدنِ پدر می زد

رضا رسول زاده