آقای من

لطفت همیشه بیشتر بود از سبویم
با تو چه راحت می رسم بر آرزویم

در محضرت احساس بد بودن نکردم
از بس نیاوردی بدی ام را به رویم

پل های پشت سر چه شد اصلا مهم نیست
وقتی که باشد گنبد تو رو به رویم

یادم نرفته هر چه دارم از تو دارم
ای صاحبم ! ای عزتم ! ای آبرویم

نام جوادت بردم و گفتی که “حل شد”
مهلت ندادی تا که دردم را بگویم

جز تو که بر بغض گلوگیرم محل داد
با معرفت ! من زیر دینت تا گلویم

من در هیاهوی زمانه کی شوم گم
تا ضامن آهوست تنها های و هویم

سلطان به این رعیت نوازی کس ندیده
من دور می گردم ، تو می آیی به سویم

از این و آن ها فارغم الحمدلله
حلقه به گوشم ، شاعر دربار اویم

محمد حسین رحیمیان