الشام

بعدآن که بوده ام بر ناقه عریان سوار
زینبت شد بر بلای دیگری حالا دچار

کاروان از کوچه ی تنگ یهودی ها گذشت
تا رساند خواهرت را پای آلات قمار

باز صد رحمت به زخم سنگ و زنجیر و طناب
خسته ام کردند اینجا با زبان نیشدار

کاش بودم در تنور و دیر و بالای درخت
کاش با دست سنان میشد سرت بر نی مهار

باتو هستم ای تن صد چاک در بین حصیر
فکر کن ناموس تو دارد لباس نونوار

فکر کن پای مرا در کربلا واکرده ای
فکر کن که رفته در پای رقیه چند خار

خواستم با ما نیاید دخترت اما نشد
خواست او را هم کنیز خود بخواند چند بار

راستی قاری من در تشت افتادی چرا؟
با شراب و خیزران لبهای تو دارد چکار؟

خنده های شمر را بالاسرت حالا ببین
لعنتی در کاخ هم با تو نمی آید کنار

من فراری دادم از آتش حرم را منتها
می گذاری پیش رویم چندتا راه فرار؟

رضا دین پرور