امام پنجم

همینکه ذکر احادیث قال باقر شد

عجین دل همه با کردگار غافر شد

دلیلِ زینتِ دین پیمبرست باقر

عزیز حضرت زهرا و حیدرست باقر

امام پنجم و باب النجات انسان ست

شفیع محشر پروردگار سبحان ست

اگر چه اهل دیار رسول اکرم بود

ولی دلش همه دم غرق حزن و ماتم بود

مدینه در دل خود عالمی حکایت داشت

مدینه آب و هوایش شمیم غربت داشت

مدینه باغِ دلش را همیشه پرپر کرد

صفای آینه اش را زغم مُکَدَر کرد

میان روضه ی حیرت مکررا میسوخت

همینکه چشم ترش رابه میخِ در میدوخت

زداغ یاس نبی غرقِ بی قراری بود

هوای دیده ی او دم به دم بهاری بود

شبی مصیبت مادر قرار از او میبرد

شبی زماتم سنگین کربلا میمرد

گواه غربت و درد عزیز زهرا بود

خودش زجمع اسیران روز غوغا بود

بنا به مرثیه ی نینوا نوایی داشت

به یاد کرببلا مجلس عزایی داشت

به یاد لحظه ی تلخی که در زمین افتاد

بلند مرتبه شاهی ز صَدر زین افتاد

از آندمی که حسین بی کس و غریب افتاد

میان عده ی وحشی و نا نجیب افتاد

از آن زمان که غریبانه دست و پا میزد

سنان میان دهان،نیزه بی هوا میزد

به آندمی که حسین در یم جفا افتاد

سرش به پنجه ی آن شمر بی حیا افتاد

زمینِ کرببلا وادی بلا گردید

به دست زاده ی بد کاره سر جدا گردید

بریده شد سر و دیدند پیکری افتاد

کنار مقتل فرزند مادری افتاد

نوای اهل حرم تا به عرش اعلا رفت

تمام دار و ندار حرم به یغما رفت

زمین ز خون ولی خدا به جوش آمد

صدای نعل تر و تازه ای به گوش آمد

تنی زکینه لگدمال سم اسبان شد

فراز تل ز غمش خواهرش پریشان شد

سری به نیزه شد اندر برابر زینب

خدا کند که نباشد برادر زینب

رضا آهی