اِی کریمِ ابنِ کریمِ

ای پُر آوازه یِ بی پـیـرایه
سایه یِ رویِ سَرَم…همسایه

اِی کریمِ ابنِ کریمِ ابنِ کریم
بنده یِ خوب خدا عبدالعظیم

تو تمنـّایِ شب وُ روزِ مَنی
جلوه ای از جَلواتِ حسنی

خادِمَت خادمِ دربارِ وِلا
زائِرَت زائرِ شاهِ شـهداء

ما کجا مدحِ تو یاذَالاِکرام
مدحِ تو بر رویِ لبهایِ امام

مُهرِ تو پایِ روایت سند است
ذکرِ لبهایِ تو حیدر مدد است

اِی حسن زاده وُ باکیِ حسین
وارثِ غیـرت وُ پاکی حسین

می کنم رو به ضریحَت گهگاه
با سَـلامی به اَباعبدالله

زده بر حکـمِ تو مُهـرِ تائید
پیشِ چشمانِ خلائق خورشید

آبرو داری وُ از اهلِ یقین
نوکرِ شاه شدن یعنی این

تو که از نسلِ کریمان هستی
لایق واژه یِ سلطان هستی

از سَلاطینِ دو عالَم تو سَری
صاحبِ روضه وُ چشمانِ تَری

هفت پشتِ تو کریمَند وُ ما
درِ این خانه گـدائیم گِدا

ما گِدایِ نَظرِ لطفِ تواییم
ندبه خوان سویِ حرم آمده ایم

حسین ایمانی