ای پدرجان

هنوز ای پدرجان تنت بر زمین است
میان سقیفه سخن اینچنین است
که از قومِ ما رهبرِ مسلمین است

نه از خانه ی وحی رهبر گزینیم
که خود، جانشینِ پیمبر گزینیم

ببین چیست، بعد از تو مزد رسالت
ز خودکامگان منحرف شد خلافت
رها شد ولایت، رها شد امامت

ز خط نفاق اینچنین شیطنت شد
بجای عدالت، عیان سلطنت شد

پس از تو ز عصمت نمانده نشانی
ز قرآن و عترت نمانده نشانی
ز احکامِ دینت نمانده نشانی

به دلهای امت نمانده ترحم
به لبهای زهرا نمانده تبسم

نه در غم، خدا را توکل نمایند
نه فرمانِ ما را تحمل نمایند
به تخریب و آتش توسل نمایند

ببین چادر خاکی اَم را پدرجان
نگاهی، دلِ شاکی اَم را پدرجان

فراق تو از سینه آتش فشانده
غمی سخت بر جانِ زهرا نشانده
علی را به خانه نشینی کشانده

چه داغِ عظیمی به زهرا رسیده
چه ارثِ غریبی به مولا رسیده

نه تنها به کوچه بمن راه بستند
که حرمت ز ناموس حیدر شکستند
همه عهد و پیمان پس از تو گسستند

در خانه‌ی تو به آتش کشیدید
به رخسار زهرای تو خش کشیدند

فدک را ز دستانِ زهرا ربودند
رهِ دشمنی را به سیلی گشودند
هجومِ بدی بر حریمت نمودند

ز روی تنِ خسته ام رد شدند و
تماشاچیان نیز مرتد شدند و

نه مانده سلامت دگر روی زهرا
نه دنده، نه سینه، نه پهلوی زهرا
نه در عافیت مانده بازوی زهرا

چگویم که بارم زمین ماند بابا
که ثلثی ز نسلم چنین ماند بابا

ترا خواندم آندم به قلب غمینی
علی را بخواندم به صوت حزینی
زدم ناله از درد، فضه خذینی

بیا محسنم را ز مسمار کشتند
ترا گوئی آنان، دگر بار کشتند

زدم دست و پا من اگر زیر این در
حسینم زنَد دست و پا زیر خنجر
ز سمِ ستوران شود لِه مکرر

سرِ او به نیزه، سوی شام عازم
اسیری رود زینبم بی محارم

محمود ژولیده