ثمر باغ لاله

ارباب آمده ثمر باغ لاله اش
کرده ظهور فاطمه اى در سلاله اش
امد کسی که مهجه قلب حسین را
دست خدا سند زده پشت قباله اش

نهج البلاغه هست و مقاتیح و کوثراست
یکروز اکر که ترجمه گردد رساله اش
یکراست میرود بغل شاه کربلا
دست کسی اگر برسد یک حواله اش
اندازه مسیح اولوالعزم زنده کرد
دلهای مرده را دم عمر سه ساله اش

عاشق شدیم و گفت رها کن بقیه را
بنویس روی سنگ نگین یا رقیه را

دختر نگو که مادر باباست بعدازاین
آیینه دار ام ابیهاست بعدازاین
دختر نگو که وارث شمشیر حیدر است
ارثیه دار حضرت زهراست بعدازاین
دختر نگو که غیرت دستان بسته اش
ویران کننده صف اعداست بعدازاین
در اشتیاق زمزمه عمه گفتنش
قلب صبور زینب کبراست بعدازاین
اصلا به گاهواره برایش نیاز نیست
جایش به روی شانه سقاست بعدازاین

غوغاست در ملائکه الله عالمین
دارد برای او صدقه می دهد حسین

در نسل عشق ، شوق سرآمد رقیه است
تفسیری از خدیجه و احمد رقیه است
داود و آدمند فقیران گریه اش
بنیانگذار گریه بی حد رقیه است
پیداست جلوه حسنی در کرامتش
مثل حسن ،کریم زبانزد رقیه است
دیدیم در حساب عدد که مساویِ
رزاق در رساله ابجد رقیه است
آنکس که با شهامت زینب مدار خود
سیلی به روی حرمله ها زد ، رقیه است

جان باخت پای عشق ولی برد کرده است
چوب یزید را به سرش خرد کرده است

در راه عشق هم قسم زینب است او
کوچه به کوچه هم قدم زینب است او
در های و هوی مردم شام و ستمگران
تنها محافظ علم زینب است او
گریه نکرد هرچه کتک خورد ، گریه اش
بر ماجرای قدخم زینب است او
از کربلا به شام پس از رفتن پدر
دلواپسى دم به دم زینب است او
بعد از هزار سال خرابه حرم شدو
در زیر سایه حرم زینب است او

دل بى قرار غصه و اندوه زینب است
کوچکترین مجاهد نستوه زینب است

چشمشش به پوشش طبق افتاد گریه کرد
بر مصحفی ورق ورق افتاد گریه کرد
لبهای چوب خورده اورا همینکه دید
یاد کبودی شفق افتاد گریه کرد
دستش توان نداشت که سر را بغل کند
پس روى خاک بى رمق افتاد گریه کرد
بر حنجر بریده که دستش رسید سوخت
کنج خرابه مرغ حق افتاد گریه کرد
بر حال و روز دختر ویران نشین خود
سر از میانه طبق افتاد گریه کرد

پروانه قسمت سحرش سوختن شده
او با همان لباس اسارت کفن شده

 محمد جواد پرچمی