خجالت زده از زهرایم

من همانم که بتو نامه نوشتم که بیا
تو همانی که شدی در به در هر صحرا

من همانم که شده ذکر لبانم برگرد
تو همانی که نداری خبر از من اینجا

من همانم که چشیدم کمی از درد علی
تو همانی که شوی غمزده از قحط وفا

من همانم خجالت زده از زهرایم
تو همانی که ببخشی گنه مسلم را

من همانم که ز تقدیر گرفتار شدم
تو همانی که بلایت بدهد کرب و بلا

من همانم که بیاد لب تو آب نخورد
تو همانی که شوی تشنه کنار دریا

من همانم که بپای تو لگدها خوردم
تو همانی که به روی تو خورد چکمه ی پا

من همانم که به حیلت ته گودال افتاد
تو همانی که به گودال بیفتی از نا

من همانم که سراسیمه مرا گردن زد
تو همانی که به تعجیل شوی ذبح خدا

من همانم که شکستند سرم را با سنگ
تو همانی که روی بر سر نیزه بالا

من همانم که ز اطفال خودم بیخبرم
تو همانی که شود طفل تو بر دست فدا

من همانم که مرا کوفه به زر داد به باد
تو همانی که ببوسد سر توطشت طلا

من همانم که مرا جایزه ها گیر انداخت
تو همانی که سر نعش تو گردد دعوا

من همانم که ز دامان تو دستم دور است
تو همانی که شوی کشته ی انگشت جدا

من همانم که شده موی سرم دستاویز
تو همانی که شود موی تو شانه به عصا

من همانم که ز هر بام سرم آتش ریخت
تو همانی که تنور است و سر تو آقا

من همانم که به ناموس شما حساسم
تو همانی که بود همره تو خواهرها

من همانم که بود دلهره ی من زینب
تو همانی که شود خواهرتان استهزا

من همانم که بگویم غم دل را به صبا
یاحسین کوفه میان کوفه میان کوفه میا

مجتبی صمدی شهاب