خسته از کوفیان و بی دردی
می رود سمت مسجد کوفه
با دلی خسته از زمانه‌ی خود
خسته از کوفیان و بی دردی
غرق اندوه بی کرانه‌ی خود
می رسد با دل پر آشوبش
مرد غربت , انیس سجاده
همدم چشمهای بارانیش
می شود چشم خیس سجاده
رنگ دلتنگی شفق دارد
سالها آفتاب چشمهانش
مصحف غربت و غم و درد است
صفحه صفحه کتاب چشمانش
گریه های شبانه‌ی او را
گونه‌ی خیس ماه می داند
شرح سی سال بی کسی اش را
دل بی تاب چاه می داند
سر خود را شب پریشانی
می گذارد به دوش نخلستان
می شود سوگوار چشمانش
دیده‌ی گریه پوش نخلستان
می رود سمت مسجد کوفه
تا که با عشق بی حساب شود
می رود تا محاسن خورشید
بین محراب خون خضاب شود
می رود تا که مستجاب شود
ندبه های شبانه اش حالا
می رود تا خدای خوبیها
مرتضی را بگیرد از دنیا
بین محراب اشک و دلتنگی
موسم آخرین سجود آمد
ناگهان مثل صاعقه , تیغی
بر سر آسمان فرود آمد
سجده‌ی تیغ و ابروی خورشید
باز شق القمر شده انگار
بین محراب فرق کعبه شکافت
شب مولا سحر شده انگار
شوق پرواز بال و پر می زد
در تپش های چشم کم سویی
آمد از آسمان به دنبالش
بیقرار شکسته پهلویی
در کنار غروب چشمانش
آه سعی طبیب بی معناست
سالها بی قرار رفتن بود
بعد زهرا شکیب بی معناست
راوی سالها پریشانی ست
گیسویی که چنین سپید شده
در دل کوچه های دلتنگی
سالها پیش از این شهید شده
هر گز از یاد او نخواهد رفت
سوره‌ی کوثر و در و دیوار
آتش و تازیانه و سیلی
غنچه‌ی پرپر و در و دیوار
دست او بسته بود اما دید
گل یاسش به یک اشاره شکست
در هجومی کبود و بی پروا
دست و پهلو و گوشواره شکست
رفت و دلخستگان این عالم
در غم غربتش سهیم شدند
و یتیمان شهر دلتنگی
بار دیگر همه یتیم شدند
یوسف رحیمی