“خَلقَاً و خُلقَاً”

باز خواهم عاشقی از سر کنم
شرح میدان رفتن اکبر کنم

اکبر آن شبه رسول کربلا
جرعه نوش باده جام بلا

“خَلقَاً و خُلقَاً” چو ختم المرسلین
در رشادت چون امیرالمؤمنین

در شهامت وارث خیرالنسا
در کرم مثل عمویش مجتبی

اکبر آمد با رخ پیغمبری
با صلابت با شکوه حیدری

گفت شاها آمدم نک سوی تو
تا ببوسم خاک پای کوی تو

تا بگویم راز دل فرصت بده
بهر جانبازی مرا رخصت بده

رخصتی ده جان به قربانت کنم
جان فدای دین و قرآنت کنم

بر شهادت اذن میدانم بده
جان ز تن رفته بیا جانم بده

گفت با فرزند خویش آن شهریار
من تو را قربان کنم از بهر یار

“لَن تَنَالُوا البِرَّ حَتّی تُنفِقُوا”
بهترین ها را بده در راه او

“نیست اندر بزم آن والا نگار
از تو بهتر گوهری بهر نثار‌‌”

ای رخ احمد ز رویت منجلی
وی که ممسوسی به ذات حق،علی

تا کنم کسب رضایت از خدا
من تو را قربان کنم ای مه لقا

می فرستم سوی این قوم جهول
یک علی از نسل زهرای بتول

راهی میدان شد آن والا مقام
تا که بذل جان کند بهر امام

تا که منقذ فرق اکبر را شکافت
لشکر از هر طرف سویش شتافت

برون شد از حنجر اکبر کلام
“یا اَبَتا عَلَیکَ مِنّی السَلام”

تا بلند شد بانگ آن فرخنده فر
در حرم آزرده شد قلب پدر

تا شنید بانگ علی را شاه دین
جست از جا و نشست بر روی زین

سوی شهزاده آمد با شتاب
با دلی غمدیده و چشمی پر آب

تا که دید اکبر شده نقش زمین
بر زمین آمد فرود از صدر زین

شد مدینه سرزمین کربلا
بی رمق شد زانوی شاه ولا

دید پاشیده ز هم شیرازه اش
بر تنش جای سنان و نیزه اش

دید دشت کربلا را لاله گون
“اِربَاً اِربا” پیکری را غرق خون

وای از آن ساعت که شاه عدل و داد
بر سر نعش علی اکبر فتاد

چهره اش بر صورت اکبر نهاد
زین مصیبت خاک غم بر سر نهاد

شاه گفتا در رثای آن جوان
بی تو ویرانه بادا این جهان

بس کن ای “مداح” آل بوتراب
زین مصیبت قلب زینب شد کباب

محمد رستمی(مداح)