راز دل پاره پاره

زهری که هدیه داده به جانت شرارهرا

آورده با خودش به خدا راه چاره را

با شعله اش زبانه کشید و شنید آه

معلوم کرده راز دل پاره پاره را

حکم رهائیَّت شده امضاء بگو رضا

مژده دهد به شهر وصالی دوباره را

این پیکر نحیف و تن لاغرت شده

سنگین به خاطر غل و بند و نظارهرا….

خیره به کربلا و غروبی عجیب کرد

دیدم به نی درخشش هجده ستاره را

باب الحوائجیُّ و شنیدم به روضه ات

من ناله های تشنگیِّ شیرخواره را

یک یا حسین گفتم و در شهر کاظمین

دیدم تلذیِّ گل در گاهواره را

از روی دستهای پدر تا فراز تیغ

لبخند تشنگیُّ و زبان اشاره را

تلخیِّ خنده ی علیُّ و غصِّه یحسین

اشک رباب و صاحب هر گوشواره را

هر روضه نینواییُّ و هر صحنهکربلاست

تا یار ما بیاید و درمان وچارهرا….

با خود بیاورد که دعای فرج کند

خاموش عاقبت به قصاص این شراره را

حسین ایمانی