شعر مدح و مرثیه حضرت خدیجه (س)

السّلام ای , اُمِّ زهرای بتول
السّلام ای همسر و یار رسول

السّلام ای سایه سارت مستدام
واجبُ التّکریم , واجبْ احترام

لفظ “اُمُّ المؤمنین” مخصوص تو
مریم و هاجر شده پابوس تو

زیر “دِیْن” تو بُوَد “دین” خدا
مایه ی فخری به آیین خدا

ثروتت راه خدا , آغاز کرد
مثل شمشیر علی اعجاز کرد

مال و اموالت , همه وقف خدا
دین و ایمان تو , فوق انبیا

مادرانه , یار پیغمبر شدی
مؤمنین را تا ابد مادر شدی

چادرت , بوی عبادت می دهد
بر همه درس شهامت می دهد

طاهره , قدّیسه , بی همتا تویی
مادر “صدّیقه ی کبریٰ” تویی

فاطمه , گُل کرده بر دامان تو
مهد زهرا , می شود دستان تو

مادری کردی برای دخترت
همسری کردی برای همسرت

بین زن های پیمبر تو سَری
نسل سادات جهان را مادری

ما همه جیره خور احسان تو
نوکر دربست “فرزندان” تو

زندگی ات از خدا لبریز بود
صد “ملک” از چادرت آویز بود

غربتت گشته مسلّم بر جهان
گریه ات شد آبروی شیعیان

شد عزای تو در این ماه خدا
گریه ها داریم بر داغ شما

می روی زهرا چه تنها می شود
صید “اقیانوس اَعدا” می شود

بعد تو این شهر “ظالم” می شود
“روبهی” بر “شیر” حاکم می شود

بعد تو , زهرا کتک ها می خورد
چادر قدیسه ات , پا می خورد

پشت در , یک شهر و تنها فاطمه
“آتش” و “دود” و “صدا” و “همهمه”

دختر تو می شود نقش زمین
بسته دستان “امیرالمومنین”

“محسنش” چون غنچه پرپر می شود
او فدای راه “حیدر” می شود

یا خدیجه! دخترت را می زنند
آیه های کوثرت را می زنند

یا خدیجه , دخترت از پا فتاد
مثل تو , یک لحظه دینش را نداد

شوهرش را حامی و همراه بود
مثل تو یار ولیُّ اللّه بود…

پوریا باقری