شعر مدح و مناجات امام حسن(ع)

بسان آن کبوتر که به فکر دانه می افتد
به افت و خیز موهایت دلم چون شانه می افتد

می ازمیخانه مستوراست وساغر بی موالات است
دلم منطق نما می آید و دیوانه می افتد

اگر زلفی رها سازی و در تجمیع ما باشی
کنار طره مویت موی ما بیگانه می افتد

میان پلک خیزانت دل افتان جبرائیل
عجب رندانه می میرد عجب رندانه می افتد

به تیغ و تیر مژگانت قسم در نزد چشمانت
حدیث رستم و سهراب از افسانه می افتد

از آن غلطیدن کعبه کنار پات فهمیدم
مکعب پیش پای تو , چو استووانه می افتد

ز خالق خواستم سنگم کند زیرا که دانستم
گذار پای ابراهیم در بتخانه می افتد

جعفر ابوالفتحی