فدای لب عطشان حسین

شب جمعه که شود جرم و خطا می بخشند
دست خالی نرو با شوق بیا می بخشند

این کریمان همه احوال مرا می پرسند
این کریمان همه عصیان مرا می بخشند

ثروتِ فقر که دارم همه سرمایه ام است
اغنیا را به نیاز فقرا می بخشند

رزق ما را برسانید ز بازار نجف
از همان سفره که نعمت به گدا می بخشند

مطمئناً سببش یک نظر فاطمه است
قطره اشکی که بر این بی سر و پا می بخشند

ای گنهکار بیا و به خودت سخت نگیر
مثل فطرس به تو هم بال دعا می بخشند

یازده ماه اگر بار گناه آوردی
آخر ماه خدا آنهمه را می بخشند

نوکری گریه کنان گفت اباعبدالله
کِی به ما تذکرهء کرببلا می بخشند

مادری گفت فدای لب عطشان حسین…
همه را بین فغانش به خدا می بخشند

رضا دین پرور