مثلِ دریا دلش

کاروان در مسیرِ راز و نیاز
مدّتی از مسیر باقــــی بود
دختری مثلِ آسمان معصوم
باز هم رویِ دوشِ ساقی بود

پیشِ هم در کــــنارِ هم با هم
هردوشان مهربان و با احساس
بود ساقی اسیرِ این کــــودک
دخترک عاشقِ عمــــو عبّاس

عاشـــقِ خنده های شیرینش
عاشـــقِ آبشـــارِ مویش بود
عاشـــقِ ارتفــــاعِ بالایـــش
فتـــحِ این قلّه آرزویش بود

این گذشت و گذشت تا اینکه
چشم بر راهِ قطره ای بـــاران
دید دارد عمـــو اباالفضل اش
مَشک بر دوش می رود میدان

مـــثــلِ مـــاهـــی دور از دریـــا
دو لبِ کوچکش به هم میخورد
دخترک خوبِ خوب می دانست
داشت یک حادثه رقم می خورد

دیـــد از دور که عَلَم افتــــاد
دیـــد بابا بدونِ او برگشــــت
با خودش گفت پس چرا بابا
با عمو رفت بی عمو برگشت

ناگــهان در میانِ گرد و غُبار
با نگـــاهِ رُبـــاب او همــدرد
بی صدا داد زد عمـو عبّاس
به خدا تشنه نیستم برگــرد

مثلِ دریا دلش تلاطُم داشت
مثلِ باران به هر طرف بارید
تا زمین خورد ناگهـــان بر نِی
سرِ ساقی به سمتِ او چرخید

دخترک ناگهان پرید از خواب
با صدایــــی که گفت دلبندم
و عمــــو گفت با کمی لبخند
خواب دیدی… نترس فرزندم

دخترک گـــفت : دوستـــت دارم
تا تو هستی خیالِ من تخت است
زندگـــی بی تو را نمی خــواهم
در کنارت رقیّه خوشبخت است

ساقـــی امّا درست می دانست
خطری سخت در کمــــین باشد
داشت عبّاس با خودش میگفت :
کاش خوابت فقط همین باشد …

 ابراهیم زمانی قم