مولای من

همانگونه که شب را روشنایِ ماه میبخشد
خدا در ظلمت دنیا چراغ راه میبخشد

به حکم”البلاء للولاء”است اینکه در تاریخ
خدا به دوستان خود غمی جانکاه میبخشد

تو نور آسمانهایی که فی قعرالسجون هستی
خدا گاهی حضور ماه را به چاه میبخشد

تو از نسل همان مردی که هنگام رکوع خود
عقیقش را به سائل قربه لله میبخشد

نگاه مهربانت آیه “والکاظمین الغیظ”
تو “عافین عن الناسی” که بی اکراه میبخشد

به کم قانع نشو امشب ،بخواه از او خود او را
به کم قانع نشو ای دل که دارد شاه میبخشد

عباس جواهری رفیع