وای مادر
پسر ارشد زهرا و قرارش بودم
هشت ساله شدم و گرد مدارش بودم
شانه ام بود عصایش که به من تکیه دهد
هر کجا رفت، علی وار کنارش بودم
پدرم کرد سفارش که مواظب باشی
سپر مادر خود نزد اجانب باشی
دو سه دفعه دم رفتن در گوشم می گفت:
غنچه کرده است گلِ خانه، مراقب باشی
گفت با بغض بدان نسخه ی حیدر صبر است
چون رضای نبی و مرضیِ حق در صبر است
دست بر تیغ نبر هرچه که شد بین گذر
میوه ی قلب پدر، امر خدا بر صبر است
در همین فکر و خیالات به سر می بردم
تا که در کوچه به شیطان صفتی برخوردم
آمدم تا که سپر باشم و حائل بشوم
نشد اما چه بگویم که همان جا مُردم
*
از دلم آه، شب و روز به پا می خیزد
فلک از اذیت من هیچ نمی پرهیزد
تا کمی خواب به چشمان ترم می آید
خوابِ آن کوچه مرا سخت بهم می ریزد
با خودم می کنم آن مرثیه ها را تکرار
مادرم تا که زمین خورد، دو چشمش شد تار
سوختم، آب شدم تا که به چشمم دیدم
ردی از خون سرش ماند به خشت دیوار
بغلم کرد ولی سخت تکلم می کرد
تا نگیرد دلم از غصه، تبسم می کرد
سال ها از خودم این مسئله را می پرسم
پسرش را وسط کوچه چرا گم می کرد؟!
سال ها خاطره ی کوچه مرا پیرم کرد
فکر آن ضربه و آن داغ زمینگیرم کرد
دیدن مادر و آن صورت نیلی شده اش
در همان کودکی از زندگی ام سیرم کرد
محمد جواد شیرزای