یا رسول الله

سر به دامان علی داشت که جان بر لب بود
آخرین ذکر نبی, یاعلی و یارب بود

نفسِ آخرِ او بود که می گفت: حسین
و کلام دگرش یادِ غم زینب بود

بروی سینۀپیغمبر اکرم حسن است
و کنار سر او فاطمه اش آنشب بود

همه أسرارِ مگو را به علی گفت نبی
آخرین سّرِ دلش حاوی این مطلب بود

یا علی! بعد من آتش به حرم می افتد
آشکارا شود آن بغض که در مَرحب بود

خانه ام را که همین قوم به آتش بکشند
تازه معلوم شود خصمِ تو لامذهب بود

بِین دیوار و درِ خانه بماند زهرا
وسط آتش کاشانه بماند زهرا

غصه می آید و این دوره بسر می آید
دورۀحزن تو با خونِ جگر می آید

بعد من یاعلی این جمع ز هم می پاشد
پشت این در خبر قتل پسر می آید

بازو و پهلوی زهرای ترا خُرد کنند
فاطمه یاری تو روز خطر می آید

در همین کوچۀباریک بدنبال فدک
دومی با غصبش بار دگر می آید

آه از سیلی این قوم به ریحانۀمن
وای از آندم که ز مسمار خبر می آید

تا ترا یکّه و تنها نگذارد کفوَت
فاطمه بعد من از شرم تو در می آید

حسنم می شود آنروز عصای مادر
وسط کوچه شود آب, بپای مادر

بعد از این تازه حسن حالِ پریشان دارد
تا چهل سال ز غم گریۀپنهان دارد

جگرش پاره شود, وز کفِ او چاره شود
زانوی غم به بغل, نالۀ هجران دارد

هست بعد از حسنم, داغ حسینم در پیش
او که بر پیکر خود نیزه فراوان دارد

قاتلانش همه هستند؛ أراذل اوباش
گرچه این قافله عنوان مسلمان دارد

سرِ او را سرِ نیزه همه جا چرخانند
گریه بر حال یتیمان و اسیران دارد

کعب نی ها به تن زینب او خُرد شود
سفری پر ز بلا همره عدوان دارد

آه از گوشۀ ویرانه و رخسار کبود
باز هم دخت من و سیلیِ یک دست یهود

محمود ژولیده