یا زینب(س)

دیدم خودم شکسته شده مادری که نیست
زندانی قفس شده ام با پری که نیست

زینب رسیده است میان یهودیان
لشکر کشیده اند در این خیبری که نیست

دورم اراذلند و به عباس خیره ام
امّید بسته ام به یل لشکری که نیست

هم طعنه خورده، هم تنه در شام خواهرت
افتاده ام وسط، طرف دیگری که نیست

با سنگ می زنند و هماهنگ می زنند
جز دستهای بسته من سنگری که نیست

تو با لباس کهنهء خود جنگ کرده ای
من با لباس پاره و این معجری که نیست

جامانده های کرببلا هول می زنند
هی چنگ می زنند به آن زیوری که نیست

در بین تازیانه و در زیر دست و پا
من گشته ام ولی پی انگشتری که نیست

افتاده نیزه دست همه، داد می زنم
حالا بگو چکار کنم با سری که نیست؟!

مهمان کاخ می شوی و چوب خیزران
با این سرِ جدا شده و پیکری که نیست

من فکر می کنم به کنیزی که حرفش است
تو فکر کن به دختر خود، دختری که نیست…

رضا دین پرور