ما قبل خلق گشتنمان مبتلا شدیم
پیش از الست عاشق روی شما شدیم
ما خاکمان ز گرد و غبار قدوم توست
از هرچه هست و نیست به جز تو جدا شدیم
شعر مدح امام حسين (ع)
ما را تمام خلق شناسند با حسین
ما نوکریم و حضرت فرمانروا حسین
ناز طبیب و منت مرهم کجا کشی؟
وقتی که هست تربت پاکش دوا حسین
من با حسین آدم و عالم خریده ام
دنیا و آخرت همه با هم خریده ام
شکر خدا که گریه کن روضه ها شدم
با چشمهام چشمه ی زمزم خریده ام
سریدارم که مجنون حسین است
دلیدارم که دلخون حسین است
تمامدین پیغمبر به والله
همهپاینده از خون حسین است
مژدهامد شاعر امشب شاد باش
درمیان واژه ها ازاد باش
هر چهمیخواهد دل تنگت بگو
بی مهابا سر به دست باد باش
به دست باد صبا زلف خود رها کردی
به تاب گیسوی پرچین خود چه ها کردی
چه شور و ولوله ای شد به دور گهواره
همینکه پلک زدی چشم خود تو واکردی
تو آمدی که بگویی ذبیح یعنی چه
که روح خسته و جسم جریح یعنی چه
تو خنده می کنی و با کنایه می گویی
عزیز مصر ببیند ملیح یعنی چه !
ما راشهید اشک و محن آفریده اند
عاشق تر ازاویس قرن آفریده اند
امرخدای عزوجل بوده در ازل
مارا برای سینه زدن آفریده اند
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار بر ملا خواهد شد
در راه عزیزی‌ست که با آمدنش
هر قطب نما , قبله نما خواهد شد
این حسین کیست که از هر محنش , عالم سوخت
قلب هر چه رُسُل از آدم و تا خاتم,سوخت
این حسین کیست که با یادِ عَطَش گفتن او
یوسف فاطمه در هر شب و روز, از غم سوخت
قسم به ناله داد از فراق دیرینم
به آب رفتن چون شمع پلک غمگینم
به تیشه های چو فرهاد چشم مسکینم
کبوتر قفس عشق چند “شیرینم“
مویم سپید می کنی اما نمی کشی
جانم به لب رسیده که من را نمیکشی
از پیرمردهای عزایت شنیده ام
ما را که پیر کرده ای آقا نمی کشی