شعر مناجات امام حسين (ع)

ای کشتی فتاده به دریای غم حسین

دائم مسیح می کند از هر دمم ظهور

برای مثل منی خاک پای تو کافیست

برای مرده ی عشقت صدای تو کافیست  

برای اینکه بفهند تو کیستی آقا

نظر به حال و هوای گدای تو کافیست  

ما روضه دار حضرت خیرالنسا شدیم

در روضه های حضرت مادر فدا شدیم

شکر خدا که نان حسنیه می خوریم

شکر خدا که از همه عالم رها شدیم

همه ی رحمت حق را به گدا بخشیدند

به گدایان شما دست دعا بخشیدند

نفسم تنگ شد از جرم و خطا و نیرنگ

تا که رفتم به حریم تو هوا بخشیدند

با خواهرت چگونه بگویم غم تو را

دق میکند چو بشنود او ماتم تو را

تنها چگونه جمع کنم داخل عبا

از جای جای دشت تن درهم تو را 

باز آمدیم و جمع شدیم از برایتان

تا رزق مان دهی که بباریم پایتان

راه نفس کشیدنمان تنگ می شود

هر جا که یاد می شود از کربلایتان

از هرچه هست و نیست دگر بی نیاز شد
دست کسی که پیش کریمان دراز شد

در لطف با گدا, چه کسی بهتر از حسین؟
لب تر نکرده ایم در خانه باز شد

آقا! تو را «آقا» مرا «نوکر» نوشتند

یعنی تو را اوّل مرا آخر نوشتند

روی سیاه من یقیناً حکمتی داشت

شکر خدا نام مرا قنبر نوشتند 

بی شک گدای خانه ات آقا شود, حسین(ع)

هر قطره زود پیش تو دریا شود, حسین!(ع)

فیض گدایی تو به هر کس نمیرسد

باید که زیر نامه اش امضا شود, حسین(ع)

زندگی چیز دیگری شده است تا به نامت رسیده ایم حسین

عشق سوغات کربلاست اگر مزه اش را چشیده ایم حسین

هر دلی را به دلبری دادند هر سری را به سروری دادند

ماکه هر وقت گفته ایم خدا از خدایت شنیده ایم:حسین

ماندهبودم, غیرت حیدر به فریادم رسید

دروداعی تلخ, پیغمبر به فریادم رسید

طاقتمرا خواهش اکبر, در آن ظهر عطش

بردهبود از دست, انگشتر به فریادم رسید

کشتی شکسته ایم که بی تاب مانده ایم

آشفته درتلاطم گرداب مانده ایم

رحمی کن ای اجل, که طواف حرم کنیم

درحسرت زیارت ارباب مانده ایم