شعر مناجات با خدا

ما که لبریز غم و غصه و آهیم هنوز 

رمضان آمده و غرق گناهیم هنوز

رانده از عالم و آدم شده ایم آقا جان 

بی کس و خسته و بی پشت و پناهیم هنوز

باز هم سفره ات شده و پهن و

سرسفره گدای تو آمد

به سرایت کریم بنده نواز

بنده ی پر خطای تو آمد

شب شد و ناله های طفلانه

کار این عبد بی پناه شده

طلب بخشش از تو یا الله

حرف مسکین رو سیاه شده

یا رب دوباره وقت دعای سحر شده

این دل برای بزم دعا مفتخر شده

«اُدعونی استجب لکم» تو خدای من

بر من بشارتی است که وقت نظر شده

وقتی اسیر سفره افطار  می شوم

غافل زطعم جلوه دلدار می شوم

بعد از اذان مغرب و یک روز روزه دار

پر تا گلو شبیه یک انبار میشوم

ما دل نبسته ایم به اوضاع کارخویش

دل خوش نکرده ایم به این کوله بارخویش

باید خدا به داد دل بی کسم رسد

شیطان کُند وگرنه دلم را شکارخویش

دست دعا به درگه لطف خدا خوش است

پرواز روح در ملکوت دعا خوش است

با هر فراز نغمه جانسوز نیمه شب

درک وصال در سحری با صفا خوش است