بر لوحِ دلم از ابتدا نامِ تو بود
هم چترِ حریمِ زندگی بامِ تو بود
این کشتیِ دل خسته و طوفان زده ام
با گفتنِ یا حسین, آرامِ تو بود
حمید رضا نوری
شعر مدح و مناجات
در خلوتی عجیب نگاهم غریب بود
دستم فقط به دامن اَمَّن یُجیب بود
اَمَّن یُجیب خواندم و یَامَن یُجیب را
از دل صدا زدم, که به دردم طبیب بود
آب دیدم و به یاد لب تو افتادم
باز هم روضه تو زنده شده در یادم
باز هم نام تو و اشک تلاقی دارند
باز هم دل به مصیبات مقاتل دادم
نمی از جام ناب میخواهم
خمره خمره شراب میخواهم
بهر گریه برای خون خدا
کی زحق من ثواب میخواهم ؟
آن باده ای خوش است که نذر سبو شود
آن غصه ای خوش است که آه گلو شود
اصلا به یک دو قطره نباید بسنده کرد
آن چشمه,چشمه است,که یک روز”جو” شود
کم کم میان روضه تان پیر میشوم
از زندگی بدون شما سیر میشوم
وقتی دلم برای شما تنگ میشود
هر جا که روضه هست سرازیر میشوم
این چشم‌ها برای که تبخیر میشود؟
این حلقه‌ها برای چه زنجیر میشود؟
پیراهن محرم من را بیاورید
دارد زمان هیأت من دیر میشود
خالی شد از نبودن تو زیر پای من
قحط امید آمده بین صدای من
ترس همیشگیم همین است یک نفر
در خدمت نگاه تو باشد به جای من
وقتی که سوغات فرشته تربت توست
عرش خدا هم گوشه ای از هیئت توست
پس تا که در عرش خدا روضه بگیرند
پیراهن پاره نشان هیئت توست
بالم شکسته بود و هوایی نداشتم
از دست روزگار رهایی نداشتم
بیهوده نیست عاشق گنبد طلا شدم
مشهد اگر نبود که جایی نداشتم
هردل که بدون مهر حیدر باشد
دل نیست سرای کینه و شر باشد
اسلام به دین مرتضی کامل شد
هرکس که نگشت شیعه کافر باشد