شیخ الائمه…

میخواهـَم امشَب رُک بگویَم دَردهـا را
پَس خوش نَدارَم دیدنِ نامَردهـا را

هـَرکس که با نامِ عَلی خوش گَشته حالَش
شیرِحَلالِ مادَرَش باشَد حَلالَش

“مِی” دَر رَگِ ما دائماً جاریست ساقی
این مَستیِ ما عینِ هـُشیاریست ساقی

شِش بار پُر کردَم سَبویِ هـَستی ام را
کردَہ ست کامل نامِ صادق مَستی ام را

شُکرِ خُدا نامِ عَلی ذکرِ لَبِ ماست
شُکرِ خُدا صادق رئیسِ مَذهـَبِ ماست

هـَرچَند بینِ روضه هـامان او غَریب است
امّا مُرورِ حِکمَتِ این غَم عَجیب است

بُگذار راحَت تَر بگویَم اوجِ غَم را
خاکی شُدہ شعرَم بسوزان دَفتَرَم را

دَر “شَهـرِ دِل” جُز سُوختَن دَروازہ ای نیست
آتَش به دَربِ خانه چیزِ تازہ ای نیست

بال و پَرَش میسوزَد اَز جور زَمانه
پایِ عَلی هـَرکس بِمانَد صادِقانه

هـی باز شُد روضه هـمین که مَردِ خَسته
دَرکوچه هـا گَرداندہ شُد با دَستِ بَسته

اِمشَب دلَم هـِی میرَوَد دَر کویِ زَهـرا
اَز بَس که دارَد داغِ صادِق بویِ زَهـرا

مِهـمان که نَه! یک روضه ی ناخواندہ دارَم
اَز فاطمیّه یک شَبِ جاماندہ دارَم

شایَد خودَش میخواسته که روضه هـایَش
باشَد فَدایِ مادَرَش ! جانَم فدایَش

میخواست بَر رویِ سَرِ ما گُل بپاشَد
رَمزِ گُریزِ روضه سَمتِ کوچه باشَد

اَز روضه ی مادَر اَگَرچه سَهـم بُرده
شُکرِخُدا شُکرِخُدا سیلی نَخُورده ـ…!

محسن کاویانی