حبیبه من
آسمان نگاه تو تیره
اشک چشمان من شده جاری
قطره قطره چو شمع میسوزی
و به پای غریب می باری
خوب میدانم ای حبیبه من
رنگ رخسار تو چرا نیلی است…
پای چشمت چرا سیاه شده…
این کبودی کبودی سیلی است
آن زمانی که بر زمین خوردی
بر زمین گوئیا فلک می خورد
همچنان استخوان پهلویت
شیشهء قلب من ترک می خورد
حرفهایت این دم آخر
یک غزل یک قصیده ناب است
ای گل طاهر و مطهره ام
بسترت از چه غرق خوناب است
در هوائی گرفته و دلگیر
شور و حال تگرگ داری و بس
بعد هجده بهار پائیزی
فاطمه شوق مرگ داری و بس
یک اذان یک اقامه دیگر
تا نماز وصال تو راه است
همدم و همکلامِ رفتنی ام!
بعد تو محرمم دل چاه است
حسن از تو چه دیده است مگر
که سرشکش ز چشم می آید
تا که نام مغیره می آید
می خروشد به خشم می آید
بین دریای اشکهای علی
دختری غمزده مشوش بود
در غمستان غربتت میسوخت
خانه ای که حصار آتش بود
یاد داری تو ای صبورعلی
بین خون استخاره میکردی
درحمایت ز من گریبان را
گوش تا گوش پاره میکردی
یاد داری که کوچه ها پُربود
از تماشاگران بی احساس
روز بود و کسوف را میدید
چشم بی غیرت عوام الناس
چهره ات چون بهشت زیبا بود
گرچه وصفش به ماه میکردم
مانده ام مات چهره آن چهره است
یا که من اشتباه میکردم
برتن دخترت چه می آید
چادری که نماز می خواندی
کاش میشد به خاطر زینب
پیش ما در مدینه می ماندی
قلهء افتخار من بنگر
ریزش کوه تاب و صبرم را
خانه بی تو میشود قبرم
گوشه گوشه ببین تو قبرم را
رضا دین پرور