دِلِ خود را به تو یِک دَم نَسِپُردَم، جانا
یِک شَب از دوریِ تو غُصّه نَخوردَم، جانا
بِهتَر آن اَست، شَبَش گَردَنِ مَن را بِزَنَند
صُبحِ آن روز، که نامِ تو نَبُردَم، جانا
جُمعه ها آمد و رَفت و، زِ غَمِ هِجرانَت
دِل به سَرپَنجه ی اَشکَم نَفِشُردَم، جانا
غُصّه اَم بیشتَر اَز پیش شُد اَز وَقتی که
روز و شَب را، تو نَبودی و شِمُردَم، جانا
مِهر تو دَر دِلِ مَن بود، وَلی دَر غِفلت
لُقمه اَز سُفره ی بی مِهرِ تو خوردَم، جانا
سَخت جانیِ مَن اَز دوریِ تو شُهرَت یافت
تا به حالا اَگَر اَز هِجر نَمُردَم، جانا
رضا رسول زاده