او قصد رفتن کرده است و بار بسته است
سردرد دارد بر سرش دستار بسته است
می‌خواست مولا از غریبی دربیاید
اما به هر در می‌زند انگار بسته است
دستم به دامان کسی که بین کوچه
دستش جدا از دامن مولا نمی‌شد
جان علی مرتضی در مشت او بود
او را زدند و باز مشتش وا نمی‌شد
صحبت از دستی که رزق خلق را می‌داد شد
هر کجا شد حرف از بانو, به نیکی یاد شد
گردش تسبیح او افلاک را تدبیر کرد
از پر سجاده‌اش روح‌القدس ایجاد شد
اصلا نفوذ خطبه‌ی من بی‌اثر شده است…
…یا اینکه گوش مردم این شهر کر شده است؟
دیگر نمانده قدرت در جبهه ماندنم
بابا ببین که دختر تو خون‌جگر شده است
جگرم خون و دلم سر به گریبان علی است
صبح هم در نظرم شام غریبان علی است
گرچه با چاه کند درد دل خود ابراز
چاه هم بی‌خبر از غصه‌ی پنهان علی است
تا فکر و ذکر من همه دیدار دلبر است
من در میان جمع و دلم جای دیگر است
من در میان جمع و دلم سمت سامراست
آنجا که اشک زائرش از آب کوثر است
در کنده شد از جا و سَرِ شعله زدن داشت
از هیزم از آتش و از دود سخن داشت
شد سرخ به جایِ همه از فرطِ خجالت
میخی که نگاهی به من و گریه من داشت
غم درون من از لرزش سخن پیداست
جراحت دلم از خون پیرهن پیداست
کبودی تن این لاله در حجاب کفن
شقایقی است که از برگ نسترن پیداست
نور رُخت کرشمه به مهتاب می کند
دیده براى دیدن تو خواب می کند
جذاب تر ز یوسف مصرى بیا بیا
آیینه را نگاه تو جذاب می کند
« زبانحال امیرالمومنین (ع) »
از کفم رفته همه دار و ندارم چه کنم؟
من اگر از غم این داغ نبارم چه کنم؟
خانه ام سوخته و این دل من سوخته تر…
خانه ام هیچ, بگو با دل زارم چه کنم؟
منم یهودیِ این شهر, شهرِ بی دردی
منم یهودیِ این شهر, شهرِ نامردی
منم یهودیِ این شهر, شهرِ دلتنگی
جدا از این همه مردم , جماعتی سنگی
« زبانحال حضرت زینب (س) و امام حسن (ع) »
ای برادر چه می کنی با خود
چند روزیست سرد و خاموشی
سر به زانو گرفته ای چندی
لب خود می گزی نمی جوشی