بقیـع چشم من از اشک مثل دریا شد
شبی که پای فراقت به این جهان وا شد
به عهد پیری خود نیز بر تو خواهم سوخت
که در بهار جوانی قدت چنـان تا شد
ای‌جلوه‌گاه‌ِعصمت خاتون‌عالمین
پرده‌نشین‌ِ قصرِ حیا؛دخترِحسین
ای وام‌دار نور وجودِ تو آفتاب
مَکنُونه گوهر صدف دامن رُباب
سالیانی ست شدم دست به دامانِ حُسین
سائـلِ هر شبه ی سفره ی احسانِ حُسین
تا که اوضاعِ دلم زود به سامان برسد
شدم از صبح ازل بی سر و سامانِ حُسین
ایرانی ام ، رعیّـتِ موسی بن جعفرم
من شهـروندِ دولتِ موسی بن جعفرم
دنـبال هیـچ فرقه و حزبی نمی روم
در حیطه ی ولایتِ موسی بن جعفرم
تـا گدایان مُلکِ سُلطـانیم
فقر را عار خود نمی‌دانیم
خاک درگاه یا غلامِ سیاه
“هرچه مارا لقب دهند آنیم”
یه‌عُمره‌طعم‌غُربت‌وچشیدم
یه‌عُمره‌که‌همش بلا کشیدم
گریه‌کنید برا‌م که پا برهنه
تودل‌شب‌توکوچه‌هادویدم
تو بیکرانه ای و داغ بیکرانه دیده‌ای
عجیب بی وفایی از اهل زمانه دیده‌ای
فقط نه اینکه دیده‌ای کبود،رنگ یاس را
تو خون تازه لحظه‌ی دفن شبانه دیده ای
بهترین معنی از کریم؛ علی‌ست
در تفاسیر ما “نعیم” علی‌ست
آنکه ارواح انبیا بودند
آستان‌بوسش از قدیم؛ علی ست
به نام خداوند یار آفرین
همان خالقِ شاهکار آفرین
خدایی‌که‌هنگام‌ِخَلق‌ِحُسین
به‌خود‌گفته‌صدهاهزارآفرین
الحَقّ‌وَالاِنصاف‌درحَقّش‌جفاکردیم
باعِلمِ بر تنهایی‌اش‌او را رها کردیم
گاهی،نمیدانم‌چه‌شدکه‌یادش‌افتادیم
گاهی‌برای‌مصلحت‌اوراصدا کردیم
همان‌قَدَرکه ز اهل زمانه مایوسم
امیدوار به الطاف خسرو طوسم
هنوزهم‌که‌هنوزاست‌مثل‌کودکی‌ام
تمام سال پُر از اشتیاق پابوسم
برداشت سر ز سجده و در دَم سرش شکست
با ضربتی ، نمازِ مجسّم ، سرش شکست
از شرم ، سرخ شد به فلک صورت فلق
خورشید بی قرینه ی عالم سرش شکست