شعر گودال قتلگاه

چیزی نمانده است , سبکبال تان کنند
چیزی نمانده است,که بد حال تان کنند

تا اینکه نیزه ای بدنش را به خون کشید
گرگی رسید و پیرهنش را به خون کشید

دید چشمش به آسمان وا بود
تشنه بود و میان خون ها بود

علت غوغای گودی نیزه بود
نیزه ای آمد حسینم را ربود

خوردی امروز نیزه فردا نَعل
نیزه هم چاره دارد اما نعل…

کمتر بر این غریب بدون کفن بزن
این ضربه ی دوازدهم را به من بزن

شبِ آخر بگذار این پَر ِمن باز شود
بیشتر رویِ تو چشم تر ِمن باز شود

هزار بار تنت جا به جا شد و دیدم
سرت جدا شد و رَختَت جدا شد و دیدم

تیر از بس که خورده بود حسین
بر تنش مثل پیرهن شده بود

چقدر بر سر نیزه خدا خدا کردی

در آسمان که نشستی, مرا دعا کردی

به کربلا نرسیدم ؛ قضا شده بودم

در این “نمازِ محرم” مرا ادا کردی

با نیزه روی زخم تو مرهم گذاشتند

جسم تو را به خاک چه در هم گذاشتند

من مانده ام چگونه ببوسم تن تو را

بس نیزه پشت نیزه و بر هم گذاشتند

خون ریخت , قلوه سنگ به روی سرم که خورد

زینب دوید , روی زمین پیکرم که خورد

برخاستم مقابل آنها بایستم

نگذاشت ضرب تیغ به بال و پرم که خورد