شعر شهادت امام صادق (ع)

 چه درد ها که نشسته است در زمین خوردن

به پا و دست , به صورت , به سر , زمین خوردن

میان کوچه غریبی , که میدود پی اسب

و هرچه پیر تر , ساده تر زمین خوردن

آتش کشد زبانه ز دور و برم خدا

خاکسترش نشسته به روی سرم خدا

پور خلیلم و وسط شعله ها اسیر

بنما اجابتی به دل مضطرم خدا

می سوخت بین شعله ها بال و پر تو

آتش نشد شرمنده از موی سر تو

آن قدر زد نعره سر تو یک حرامی

تا که پرید از خواب شیرین دختر تو

آب و هوای شهر پیغمبر غم انگیز است

آقای شیعه هم دلش از غصه لبریز است

آقای مظلومی که اوج مهربانی هاست

تنها دلیل گریه های آسمانی هاست

دوباره هیزم و آتش دوباره فاجعه ای

دوباره ضربه ی سنگین دست واقعه ای

چقدر مردم پست مدینه نامردند

دوباره هر دو سر کوچه را قرق کردند

باز از دعای مادر نام آشنای ما

امشب بساط روضه به پا شد برای ما

خون گریه می کنند تمام ستاره ها

همراه چشم های زمین , پا به پای ما

شهر مدینه باز فضایش گرفته بود

تاریک و سرد و آب و هوایش گرفته بود

حرمت شکسته گشت دوباره ز یک غریب

مردی که شعله بین سرایش گرفته بود

ماگداییم گدای پسر فاطمه ایم

بوسهزن های عبای پسر فاطمه ایم

بنویسیدفدای پسر فاطمه ایم

گریهکن های عزای پسر فاطمه ایم

برگ تاریخ ورق خورده و از سر آمدخانه ای غرق خداوند مصور آمد
نیمه شب بنده ای انگار خدا را میخواندلحظه ای در نظرم ندبه ی حیدر آمد
پیرمردی که چو مجنون پی لیلایش بودبا قدی خم به در خانه ی داور آمد
غرق در حس خدا بود که ناگه دستی …باز هم درصدد فتنه ی دیگر آمد

پیر مردی که در همین کوچه

خانه اش جنب خانه ی ما بود

مکتبی مملو از محصل داشت

باز اما غریب و تنها بود

دل من باز روضه می خواند , روضه ی غربت شقایق را

روضه ی حرمت و شکستن را , روضه ی گریه های صادق را

روضه ای را که باز می خواهند, پر پروانه را بسوزانند

اصلاً انگار شیوه ی خصم است , نیمه شب خانه را بسوزانند

آتش کشد زبانه ز دور و برم خدا

خاکسترش نشسته به روی سرم خدا

پور خلیلم و وسط شعله ها اسیر

ای وای از تغافل اصحاب سینه چاک