شعر شهادت اهل بيت (ع)

عمامه بر میدارم از سر , حرف دارم
هر جا بیاید نام مادر حرف دارم
هر چه می آید بر سر ما از سقیفه ست
از غربت بسیار حیدر حرف دارم

در کنج آشیانه , تنها کبوتری بود
در دل به یاد داغِ , گل های پرپری بود

بال و پرش شکسته , از کینه های صیاد
خود منتظر که گردد , از بند غصه آزاد

روزدن خوب است وقتی دست رد درکار نیست
مرگ بر هر عاشقی که عاشق اصرار نیست

خواب خوش کردن حرامش میشود تا به ابد
هرکسی پشت درت تا به سحر بیدار نیست

دستش همیشه باز و خداوند جود , بود

روی لب ملک ز ثنایش سرود , بود

تنها دلیل خلقت هر آنچه بود , بود

عرش خدای عزوجل را عمود , بود

چشم در چشم تو می دوزد و بد می خندد

دست و پا می زنی و در به رویت می بندد

 سر و کار جگرت تا که به زهرش افتاد

نقل شادی عوض مرهم زخمت می داد

مردغریبِ بُرده عبا روی سر,نیافت
خون لخته ریزد از لبت ای خون جگر نیافت
از زهر پای تا به سرت تیر می کِشد
دیگر به کوچه روی زمین اینقدر نیافت

یک اربعین گذشت زداغ پدر چه سخت
بااشک وآه ومویهءشب تا سحر چه سخت
یک اربعین چکید به دامان حسرتم
از دید اشک همره خونِ جگر چه سخت

شش دنگ دل از روز ازل خورده به نامت
شش جرعه خدا ریخته می داخل جامت

تاریخ شده از نفست پر که به این شکل
امروز رسیده است به ما عطر امامت

باز هم نوبتِ مدینه شُدو
در غَمَش باز کربلا میسوخت
باز در کوچه یِ بنی هاشم
خانه ای بینِ شعله ها میسوخت

آتش گرفت کاشانه ات مانند زهرا س

می سوخت درب خانه ات مانند زهرا س

آسیب دیده شانه ات مانند زهرا س

شد روضه جانانه ات مانند زهرا س

پیرمردی که حضرت جبریل
زائر غربت نگاهش بود
کوچه ها را همین که طی می کرد
صد فرشته کنار راهش بود

خلق و خویت پیمبری بوده
قلمت کار حیدری کرده
از مقام فُضَیل * فهمیدم
منبرت شیعه‌پروری کرده