شعر شهادت اهل بيت (ع)

ما گدایان قم و شهر خراسان هستیم

عاشق  و در به در و بی سر و سامان هستیم

خاک زیر قدم ذریه ی زهراییم

نسل در نسل همه نایب سلمان هستیم

مهربانی کریمه ای خانم
بانوی بی بدیل معصومه
التماس قنوت گریه ی من
الدخیل الدخیل معصومه

بعد روز دهم به هر مجلس

راوی و روضه خوان شدی بانو

من چه گویم؟ که در کلام حسین

“بهترینِ زنان” شدی بانو

ای به قم آفتاب قلب جهان

مادر کل عالم امکان

سرگشته ی مسیر عبور برادری

تو از تمام فاطمیان , زینبی تری!

آرام و باوقار و صمیمی و چاره ساز

الحق که نور دیده ی موسی بن جعفری

ای سایه یِ بالا سر ِ خواهر, برادر

ای جانِ از جانِ خودم بهتر, برادر

خواهر همان احساس مادر بر برادر

دارم برایت می شوم مادر, برادر

ببخش همسرم خانه امنت نبود

بمیرم زمین گیر حیدر شدی

دعا کن بمانی, که شاید گلم

دوباره خدا خواست مادر شدی

نگه به حال دلم کن که بابت تو فقط
نشسته ام بنویسم ز ساحت تو فقط
دوباره قسمت من شد قلم به دست شوم
نشسته ام بنویسم به رخصت تو فقط

او سفیر ِ نهضت ِ کرب و بلاست

پنجه های کوچکش مشکل گشاست

ناز او را عمه جانش می خرد

خنده ی او از حسین دل می برد

زمین و کلّ فلک,هفت آسمان,دنیا

فقط برای حسین آفریده شد اصلاً

بخوان نماز و عبادت بکن خدا را چون…

سرش برای همین ها بریده شد اصلاً

سالیانی درد بی درمان هجران مشکل است

بی کسی درشهرغربت ای رفیقان مشکل است

سالیانی جای دور افتاده تبعیدت کنند…

سالیانی  در غل و زنجیر زندان مشکل است

قبل از ابراز نداری برسد لطف شما

قُربم آن است شوم وصله ی نعلین شما