شعر شهادت اهل بيت (ع)

کوفه رفتن به خدا, حال دگر می خواهد

زینبت, کسب اجازه به سفر می خواهد

چاره ای نیست وَ باید بروم ای گل من

خواهرت می رود و سایه سر می خواهد

دشمن مجال پا زدنت را گرفت و برد
یعنی حسین های تنت را گرفت و برد

وجودش مثل دریا بود عمه
دقیقا مثل زهرا بود عمه

چون خدا خواست که عریان نشود پیکر او

ساخت از نیزه برای بدنش پیرهنی

ای برادر تو ز پا افتاده ای؟
بین گودال بلا افتاده ای؟

چیزی نمانده است , سبکبال تان کنند
چیزی نمانده است,که بد حال تان کنند

قسمت این بود بال و پر نزنی
مرد بیمار خیمه ها باشی

وای من خیمه ها به غارت رفت
گیسویی روی نی پریشان شد

علت غوغای گودی نیزه بود
نیزه ای آمد حسینم را ربود

این زمین مهد عزای زینب است
روز روشن اندر اینجا چون شب است

کمتر بر این غریب بدون کفن بزن
این ضربه ی دوازدهم را به من بزن

در هر کجا به باورتان من چکیده ام
بر گریه های خواهرتان من چکیده ام
هر شب دلم به یاد شما بغض می کند
بر پاره پاره پیکرتان من چکیده ام
در اوج غربتی و به نِی تکیه داده ای
با ناله های آخرتان من چکیده ام
یک ضربه , دو , سه , رسید تا دوازده
از طرز کَندن سرتان من چکیده ام
حنجر نمانده , چقدر بَد بریده است
بر این بریده حنجرتان من چکیده ام
تیری شبیه نیزه ولی با شتاب ِ تیر
آمد به قصد اصغرتان من چکیده ام
یک دشت پُر شده ز تن اکبرت حسین
بر بید ریخته پرتان من چکیده ام
گوشواره را کشید و رقیه زمین خورد
بر خاک روی دخترتان من چکیده ام

علیرضا عنصری