شعر شهادت اهل بيت (ع)

 

ازعطش لب روی لب می‌زد و پرپر می‌زد

تیرهم بوسه به دندان مطهّر می‌زد

 

درقفس بود و دگر قدرت پرواز نداشت

سنگاز هر طرفی دور تنش پر می‌زد

 

 

به حقِّ فاطمه من را ببخش یا الله

مرا به حضرت زهرا ببخش یا الله

به آن نماز شکسته به پهلویی کهشکست

به قامتی که شده  تا ببخش یا الله

 

سوره ی مستور روی نیزه ها می بینمت

آیه ی  والطور روی  نیزه ها می بینمت

 

منبرو رحلت چه شد؟ای زاده ی ختمرسل

قاری مشهور!روی نیزه ها می بینمت

 

تا که با دیوار, چوبِ در تبانی میکند

قامت رعنای یارم را کمانی می کند

هر چه می پرسم از این مردم نمی داند کسی

آنچه میخی آهنی با استخوانی می کند    

دست بادِ سرد, سنگین هم نباشد باز هم

صورت یاسی جوان را ارغوانی می کند

تازگی در خانه رو می گیرد از من فاطمه

مهربان من چرا نامهربانی می کند

پس چرا دستی به پهلو می زند محبوب من؟

هی چرا در پا شدن یاد جوانی می کند؟

از تماشای پرستویم پریشان می شوم

تا به چشمانم نگاهی آسمانی می کند

باز کن یک بار دیگر چشم هایت را ببین

دارد اینجا زینبت شیرین زبانی می کند

قاسم صرافان

پشت در ای گل من برگ و برت مانده بهجا

ملک سوخته ام بال و پرت مانده به جا

پر شده شهر از اینکه تو دگر خواهی رفت

روی دیوار گلی ام خبرت مانده به جا

دمی که شعله به دارالشفای من افتاد

به پشت خانه ی من جانفدای من افتاد

دری که سوخت اساسا ز پایه اش سست است

لگد زدند و در این سرای من افتاد

ازتازیانه مانده بر رویت نشانی

روحتجراحت دیده از زخم زبانی

زنجیرهایپیر این گردن گواه است

شایدفقط امروز را زنده بمانی

احوالمن از این تن تب دار روشن است

زندانمن به چشم گهربار روشن است

ازصبح تا غروب که حبسم به زیر خاک

تاصبح حالم از دم افطار روشن است

موسای طور غربتم  و خسته و بی عصا

مجروح عشق هستم و محکوم بی خطا

افتاده ام به گوشه زندان  بی کسی

در حسرتم به دیدن یک بار آشنا

رنج زندان بلا گر چه غمی سنگین است

یاری شیعه ی من درد مرا تسکین است

من به زنجیر شدم تا بشر آزاد شود

هر که آزاد نشد زندگی اش ننگین است

آهسته گذارید روی تخته تنش را

تا میخ اذیت نکند پیرهنش را

اصلا بگذارید روی خاک بماند

زشت است بیارند غلامان بدنش را

دوری از شهر و دیارم عزتم را لطمه زد

این جدائی قلب پاک عترتم را لطمه زد

با دو دست بسته هم باب الحوائج بوده ام

کی غل و زنجیر فضل و رحمتم را لطمه زد