شعر شهادت اهل بيت (ع)

بی تو شد حجره ی من کلبه ی احـزانچه کنم

روز و شب بـا غم سـوزنده ی هجـران چه کنم

گـاه در حجـره و گـه مسجـد و گـهشهـر و دیـار

بـه رهت در بـه در و بـی سـر و سـامان چه کنم

بالاتراز این هاست لوایی که تو داری

خورشیددمیده ز عبایی که تو داری

ازبنده نوازی و عطایی که تو داری

آقای جهان است گدایی که تو داری

دسته دسته فرشته ها هر شب

بر تو عرض سلام می کردند

و بزرگان آسمانی ها

پیش تو احترام می کردند

السلام علیک یا مولا

عالمی را غریبیت کشته

ای غریب غروب سامرا

عالمی را غریبیت کشته

دست اگر بست,دگر جان به خطر می افتد

بال پروانه اگر بست,دگر می افتد

نام او باز “علی” بود و حکایت این است

دست و پا بسته شد و بین گذر می افتد

روحی فداک حضرت خورشید بی نقاب

عالیجناب , حضرت هادی مستطاب

ما را قبول کن تو به شغل کبوتری

بر روی بال خسته بزن مهر نوکری

نشست مرد و به دامن گرفت دختر را

چشید طعم نفس های گرم مادر را

چگونه لب به وصیت گشاید او این دم

چگونه بار ببندد وداع آخر را

ای اهل جهان همه مرا بشناسید

زین پس همتان “نقی” صدایم بزنید

این نام جهانی شده شُکْرالِلّه

تاکور شود هرآنکه نتواند دید

 داود رحیمی

بانو همه جا نام شما عقده گشاست

مسکین تو از قید غم و غصه رهاست

درخانه سگ پری نیاید هرگز

تزویج تو باخلیفه از ریشه خطاست

سید مجتبی شجاع

هرکس به جهان تو ثناکرده بسی

خشنود دل فاطمه را کرده بسی

ای دختر با وقار زهرا و علی

درحق تو تاریخ جفا کرده بسی

سید مجتبی شجاع

بانو زبانزد است حیایی که داشتی

تاریخ ثبت کرده وفایی که داشتی

نازل شود به وحی خدا مدح وصف تو

با آن مقام پیش خدایی که داشتی

نقی! نامی که فخر آسمان است

تلفظ کردنش حظ دهان است

ز القاب امام ِ هادیِ ماست

امامی که عزیز شیعیان است