اشعار آیینی

دلا بکوش مطهر بمان و محرم باش
دخیل چادر دخت رسول اکرم باش

به تزکیه سپری کن دو روز دنیا را
بدین طریق به چشم خدا مکرم باش

ما را مسلمان کرده زهرا با دعایش
پس تا ابد هستیم مدیون عطایش

تا لحظه ای پایش زمین حتی نیاید
بال فرشته فرش گشته زیر پایش

هرکس که بر سرش زده با عشق سر کند
باید هوای داشتن درد سر کند

باید هر آنکسی که پی وصل میرود
تا مرز سوختن بتواند خطر کند

این روزهای آخر عمرت بیا بخند
اصلاً برای من نه برای خدا بخند

گفتی که گریه هات مرا میکشد علی
یا گریه میکنم سر سجاده یا بخند

با آنکه نفسهای پر از بال زدن داشت
در چشم کبودش رمق بودن من داشت

گلدوزی پیراهن او تا شب آخر
با من که نه! با اشک و غم و ناله سخن داشت

سودش فراوان است و خیرش نیز بسیار است
مهر شما را آنکه با جانش خریدار است

شب تا سحر صدبار خاکستر شدن دارد
یک عمر چون پروانه بودن سخت دشوار است

اُمّ الْحَسَنِیْنی و گدای حَسَنِیْن ایم
از لطف تو دائم به هوای حَسَنِیْن ایم

شد چادر تو سایه ی امن حسنین و …
ما معتکفِ زیر عبای حَسَنِیْن ایم

گوش کن نعره‌ی طوفانِ نجف یازهراست
گوش کن شُرشُرِ باران نجف یازهراست

فاطمه نَفسِ علی و نَفَسَش فاطمه است
جانِ زهراست علی جانِ نجف یازهراست

شکسته شد کمرم فاطمه زجا برخیز
ترحمی بنما یار باوفا برخیز

بدون تو به زمین میخورد یل یلها
سلاله ی نبوی جان مرتضی برخیز

سایه مهرت به روی مردم دنیا بلند
لطف دستانت زیاد و دستهای ما بلند

در مقام قرب حق بالایی و بالاترین
جایگاهت چون علی عالی اعلا بلند

درس کرامت پیش او حاتم ببیند
درس حیا و مادری مریم ببیند

إنسیه الحوراست و قطعا محال است
کُنه کمالش را بنی آدم ببیند

با چشم‌های نیمه بازت گاه گاهی
چشمان خیس و خسته‌ام را کن نگاهی

وقتی تنورِ خانه روشن شد برایت
گفتم خدا را شُکر کم‌کم رو براهی