رضا دین پرور

هنوز دل نگرانم از آن دوشنبه به بعد
هنوز آه نهانم از آن دوشنبه به بعد

مراشکسته در این خانه خنده های زنم
کسی نبود که حرفی مگو به او بزنم

در تشت می ریزد جگر، امّا کمی سبز
انگار می ریزد به زخمش مرهمی سبز

از خنده های همسرش خیری ندیده
آمد کنار اشک سرخش همدمی سبز

آدم از اوّل به نامت بوده راغب یا حسین
روضه ات دارد میان عرش طالب یا حسین

می برد معراج، ما را قاب قوسین ضریح
می شود پایین پایت سجده واجب یاحسین

نگو که خیر نداری برای ما آقا
عزیزمن! کرمت رفته پس کجا آقا

چه اشتباه بزرگی ز نوکرت سر زد
که آمده به سرش اینهمه بلا آقا

به من رسیده دو چشم تر از حسین و حسن
کلام وحی شده منبر از حسین و حسن

خراب روضه شدم آمدم به میخانه
رسیده جام و می و ساغر از حسین و حسن

از میان روضه ها هر سالکی رد میشود
روح سرگردان او روح مجّرد میشود

غالباً دور از حرم خیلی مصیبت میکشم
غالباً دور از حرم آنچه نباید میشود

ز همان روز ازل بعد هدینای حسین
دهنم خورده به شیرینی حلوای حسین

نقطه دلبری خالق و بنده حرم است
وسط سجده روی تربت اعلای حسین

بنده ات آمد اعتراف کند
دل خود را دوباره صاف کند

بودم عمری اسیر و سرگردان
دست من را بگیر و برگردان

عالم اگر قطره است، دریا میشود زینب
اشک علی و اشک زهرا میشود زینب
صبرحسن در اوج، معنا میشود زینب
هرچه حسین گفتیم فردا میشود زینب

به من رسیده دو چشم تر از حسین و حسن

کلام وحی شده منبر از حسین و حسن

خراب روضه شدم آمدم به میخانه

رسیده جام و می و ساغر از حسین و حسن

بین این بیراهه، راه چاره را پس داده اند
جای بالش، سنگ های خاره را پس داده اند

من تک و تنها سرت را پس گرفتم از همه
سرشکسته ماه این سیّاره را پس داده اند

بنده ات آمد اعتراف کند
دل خود را دوباره صاف کند

بودم عمری اسیر و سرگردان
دست من را بگیر و برگردان