در سر شطرح معما می کرد
با دل عمه مدارا می کرد
فکر آن بود که می شد ای کاش
رفع آزار ز آقا می کرد
شعر مذهبی
سوارِ گمشده را از میان راه گرفتی
چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی
که گفته کشتی نوحی, تو مهربان تر از اویی
که حرِّ بد شده را هم تو در پناه گرفتی
عیب از کجاست؟ غیبت او بی‌دلیل نیست
چون ذاتا آفتاب , به مردم بخیل نیست
ما فرع خاک پای تو هستیم , ای حبیب!
خاکی که سر به سجده نیارد , اصیل نیست
تو لحظه های آخر وقتی دارم میمیرم
ترسم اینه که مزد نوکریمو نگیرم
ترسم اینه دم مرگ چشم انتظار بشینم
تنها باشم آقاجون روی تو رو نبینم
کی قصد شروع می کنی آقاجان
درکعبه رکوع می کنی آقاجان
دنیاشب تاریک ستم ها شده است
این جمعه طلوع می کنی آقاجان
مریم حقیقت
غفلت از یار گرفتار شدن هم دارد
از شما دور شدن زار شدن هم دارد
هر که از چشم بیفتاد محلش ندهند
عبد آلوده شدن خار شدن هم دارد
هم شوق پریدن به کبوتر دادی
هم هر چه که خواستم تو بهتر دادی
ما سطح نگاهمان فقط این دنیاست
اما تو کرم کردی و محشر دادی
سینا نژاد سلامتی
مجنون شدم که راهی صحرا کنی مرا
گاهی غبار جاده‌ی لیلا کنی مرا
کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست
قطره شدم که راهی دریا کنی مرا
به درد و غم مبتلا می روم
دریغا که از کربلا می روم
اگر چه جدا گشتم از کوی یار
دل و جان من مانده در این دیار
هم وعده سر قرار دادیم آقا
هم نامه که بی شمار دادیم آقا
گفتیم بیا و خودمان در رفتیم
یک عمر فقط شعار دادیم آقا
سجاد حقیقت شناس
کشتی شکست خورده ی» موج فرات ها!
ارکان آسمان به تو دارد ثبات ها
ای مبتدا به همه ی خیرها حسین!
ای منتهی الیه تمام نجات ها
سینه زنیم و جز به شما دل نبسته ایم
آقای خوب من , بخدا سخت خسته ایم
تا وقت می کنیم حسینیه می رویم
آنجا درست زیر لوایت نشسته ایم