دیدی آخر حب دنیا دستو پایم را گرفت
رفته رفته دل ربود ازمن خدایم را گرفت
چشمه ی اشکم نمی جوشدچرا علت ز چیست؟
من چه کردم که خداحال بکایم را گرفت
شعر مناجات با خدا
دیدیای دل آخر عمری چه شیطانی شدی
در میان نفس خود ماندی و زندانی شدی
بی دعا و بی سحرها و مناجات و دعا
بی خیال رفتن شب های طولانی شدی
دردا که مثل میثم و سلمان نمی‌شویم
سلمان شدن که هیچ, مسلمان نمی‌شویم
وقتی که غرق سستی و جهل و تغافلیم
لبریز استجابت و ایمان نمی‌شویم
در گناه است که آدم کمرش می شکند
باغ سرسبز تمام ثمرش می شکند
آن کبوتر که شود صید شیاطین به خدا
آخرش با کمک نفس پرش می شکند
خواهان تو هر قدر هنر داشته باشد
اول قدم آن است جگر داشته باشد
جز گریه ی طفلانه ز من هیچ نیاید
دیوانه محال است خطر داشته باشد
بر روی دست ماندن این بارها بس است
غیر از تو رو زدن به خریدارها بس است
در لطف تو تحمل آه فقیر نیست
فیاض را صدای گرفتارها بس است
باور نمی کنم که مرا هم خریده ای!
آخر مگر ز عبد فراری چه دیده ای؟
لایق نبوده ام بنشینم کنار تو
با لطف خود مرا به حضورت کشیده ای!
آن دل که پر ز لقمه نان حرام نیست
در سر کشی نفس یقین بی لجام نیست
شب زنده دار زنده به عشق و محبت است
خواب خوش زمانه وگر نه حرام نیست
امشبهلال ماه خدا شد هلال من
یعنیکه پر ز می شده جام وصال من
چندیبود که منتظر ماه رحمتم
شکرخدا که ماه خدا شد حلال من
امسال هم چیدی بساط میهمانی
بال و پرم دادی که گردم آسمانی
منت نهادی در به رویم باز کردی
آغوش بگشودی برای هم زبانی
اگرچه با تو از غیر تو گفتم
خودمرا در دل دنیا نهفتم
ولیاز بابت اشکی که دارم
خودتکاری کن از چشمت نیفتم
از دین به جایحلم, تفاخر گرفته ام
اوصافی از قبیلتحجّر گرفته ام
در منجلاب کبرو حسد گیر کرده ام
حس می کنم کهبوی تنفّر گرفته ام